Beetje belerend
Duivensport staat meer dan ooit onder druk.
Er gaan te veel duiven verloren, te dikwijls is het geen ‘weer gewijs’ en het lijkt steeds moeilijker duiven gezond te houden.
Verder neemt de kloof tussen topspelers en de rest bedenkelijke vormen aan.
Om te presteren zijn er drie criteria hoor en lees je vaak:
De duiven, het hok en de liefhebber.
Is het wel zo simpel? Kun je zo'n driedeling wel maken? Ik meen van niet.
Alles draait om de liefhebber.
Die zorgt immers dat de hokken goed zijn en voor kwaliteit op die hokken.
Maar goede hokken en goede duiven, zo weet de betere liefhebber, volstaan niet.
Duiven tot prestaties brengen vereist een zekere vaardigheid.
Sommigen hebben 'het' van natuur, anderen leren steeds bij en weer anderen leren 'het' nooit. 'Als duivenliefhebber ben je geboren' hoor je wel eens.
Daar zit iets in.
Als je na pakweg vijf jaar duiven houden nog niet bij de kampioenen bent zal je er ook nooit bij gaan horen.
GELUKKIG
Gelukkig hoeft dat voor velen ook niet omdat ambities zo verschillen.
De een vindt het best als hij af en toe 'papier raakt', hij hoeft niet zo nodig de gevierde vedette te zijn, de ander is veeleisend.
Voor hem zijn prestaties, kampioenschappen, geldelijke gewin of de verkoop van duiven de norm. En hij heeft er veel voor over om dat te bereiken.
Gelukkig laat duivensport zich niet in regels vastleggen en kan men op velerlei manieren succes hebben.
VERSCHIL
Het draait dus vooral om het mannetje.
En als dat een kampioen is is die veelal wat slimmer en zit niet stil. Want ook duivensport evolueert. Daardoor dreigen ze de kloof die al geslagen is alleen maar groter te maken. En dat is zorgwekkend.
Het is de taak van de kampioenen en de pers om de duizelende liefhebber, vaak in verwarring gebracht door de tegenstrijdigheden die hij hoort en leest, er bij te houden.
Verder beoefenen we een sport waarin de structuur niet is ‘meegegaan’. Helaas moet je je aan oude structuren aanpassen of het gevaar bestaat dat je provocerend wordt.
Mijn probleem is dat ik me moeilijk aan al dat oubollige aan kan passen.
Wat deze sport ook anders maakt is dat de beginneling het meteen moet opnemen tegen de vedette met soms een massa duiven.
In andere sporten zie je dat niet. Daarin worden cursussen gegeven om je te bekwamen en kun je je eerst meten met mensen van gelijk niveau. Iemand die voor wielrennen kiest start niet meteen in de Tour de France. In duivensport echter zijn de kampioen en, met alle respect, de krabber tot elkaar veroordeeld.
Dat zo’n sport onder druk kwam te staan is niet eens zo verwonderlijk.
ONHEILSPELLEND
Want laten we reëel zijn:
Kijk om je heen en je constateert dat de somberste voorspellingen over het lot van duivensport ook de meest reële zijn.
Je kunt dit negeren, net doen of iets er niet is omdat het er niet hoort te zijn, maar dan sluit je je ogen voor de werkelijkheid. De slinger van de pendule heeft al lang haar hoogste punt bereikt en is op de weg terug. Het is de taak van iedereen die van deze sport houdt daar iets aan te doen. Vooral door te trachten positief te zijn al is dat zeker in deze dagen soms dus moeilijk.
Helaas is het vaak ook zo dat slechte prestaties door de medebeoefenaar met groter enthousiasme worden begroet dan successen.
Een geluk is dan weer dat niemand successen af kan dwingen, of met zekerheid goede duiven van slechte onderscheiden. Of koppels samenstellen waaruit automatisch de goede gaan rollen.
Met de wetten van Mendel in handen kun je een bepaalde kleur kanaries of lelies fokken, maar niet de betere duif.
Bij het kweken van duiven weten we wel wat we willen maar dat is uiterlijk niet waarneembaar! Het geeft de sport iets boeiends.
TEGENSTRIJDIG
Dan zijn er de tegenstrijdigheden die soms leiden tot discussies. Dat is goed.
Tegenstellingen kunnen leiden tot hogere waarden! Dialectisch denken heet dat, ik geef een voorbeeld en heet hangijzer tegelijk.
De ene dierenarts staat voor intensief medische begeleiding, sommige van zijn collegae zijn echter een andere mening toegedaan.
Dat kan tot discussies leiden die zorgen voor meer inzicht.
Waardoor de zoekende liefhebber gaat beseffen dat de tijd van 'graan en water' voorbij is maar ook dat medicijnen een noodzakelijk kwaad zijn. Helaas wordt over veel zaken erg geheimzinnig gedaan. En dat kan de sport missen. Die heeft behoefte aan meer openheid en de pers heeft daarin een functie.
De sport moet ontdaan worden van de waas van geheimzinnigheid die sterspelers soms zelf in stand houden of bewust als rookgordijn optrekken. Soms met de bedoeling medebeoefenaars te misleiden. Tot die het niet meer zien zitten en de kampioenen een soort koningen worden zonder koninkrijk.
OOK EEN PROBLEEM
De sport is gewoon te lang stil blijven staan. Zijn we te lang te volgzaam geweest? Bleven heilige huisjes te lang overeind? Feit is dat te lang te weinig gebeurde.
Probleem met duivenmelkers is ook dat, wanneer die met elkaar in discussie gaan, het onheil al aan de horizon te zien is. Ze luisteren amper naar elkaar maar trachten de ander de eigen mening op te dringen. Lukt dat niet dan is de ander dom omdat voor velen het eigen gelijk bij voorbaat vast staat.
Ook op bestuurlijk vlak krijgen egoïstische drijfveren van regionale avonturiers te vaak de overhand boven het gezonde verstand.
En mensen die niet verder kijken dan hun eigen bestuursneus lang is zijn de luizen in de pels van elke organisatie of sport.
SOCIALER
Duivensport mist ook het sociale, het gezellige, het ‘wij gevoel’ dat er in vroeger jaren wel was. Hier zijn gelukkig vele uitzonderingen. Zo werd in de regio Berlaar een klein duiven minnend gezin op vreselijke wijze door het noodlot tegen de oren geslagen.
Toen Marcel, zijn broer en zoon, regionale kampioenen aldaar, er van hoorden boden ze spontaan eieren aan van hun beste duiven. De pijnen van die mensen waren te groot om die daarmee goed te maken, maar werden wel verzacht. Die blijven, althans minstens voor even, melker. En helaas zijn we zo ver beland dat we op elke melker zuinig moeten zijn.