Ga direct naar de inhoud.

Een cynisch stukje

Hoe lang het geleden is weet ik niet precies, de tand des tijds knaagt ook aan mijn geheugen, maar ik was uitgenodigd om in Las Vegas over duiven te praten.

Daar dacht men kennelijk dat ik daar alles over wist maar  aangezien ik betaald werd nam ik die misvatting voor lief.

 

LAS VEGAS

Ik moet zeggen dat die stad me trok èn ik moet zeggen dat het inderdaad een belevenis was.

Las Vegas is de hemel op aarde voor de gokkende medemens die gelooft in mirakels.

Een fonkelende diamant midden in de woestijn die bestaat uit beton en zand.

De onophoudelijke explosies van neon moeten als bevroren vuurwerk vanaf de maan te zien zijn ging het door me heen.

Voor de 20 miljoen mensen echter die er jaarlijks 6 miljard dollar laten is het een waar Sodoma.

'Vorig uur 50.000 dollar uitbetaald' bluft een reclamebord.

Dat een uur daarvoor het dubbele geïnd werd blijft uiteraard onvermeld. De beste klanten zijn mensen die niet tegen de winst kunnen, die doorgaan en veel ouderen die er kettingrokend hun pensioen komen doorjagen.

'Ik speel dus ik besta.'

Verliezen is vaak een kwestie van te lang doorgaan, winnen een kwestie van op tijd stoppen.

De grote verliezers zijn de winnaars die niet stop­pen kunnen.

In deze stad van glitter, schijn en valse schijn kan alles en alles is er buitenmaats, zelfs een beetje buitenaards.

Het eten is goedkoop, de mooiste vrouwen voor het oprapen.

Op àlles wordt gewed, ik durf wedden dat er mensen zijn die wedden hoeveel anderen verwedden.

Een kind ziet dat de onderwereld het er openlijk voor het zeggen heeft in tegenstelling tot die plaatsen waar die de touwtjes achter de schermen in handen heeft.

Het wemelt er van de sterren en onwillekeurig vraagt een mens zich af wat iemand met zijn leven moet nadat ie in Las Vegas succes heeft gekend.

En dan bedoel ik niet alleen succes in de showbizz maar ook als gangster, gokker, filmster of hoer.

Het moet vreselijk zijn terug in de werkelijkheid te stappen als men een tijd in 'Vegas' heeft gewoond.

Vandaar misschien dat er zo veel oude gangsters, oude gokkers, oude filmsterren en oude hoeren blijven hangen.

 

PIGEONS

De avond voor ik over duiven moest praten zag ik in een bar niemand minder dan Sharon Stone.

Haar ondeugend engelengezicht, haar verzengende ogen, haar apocalyptische borsten moeten bij een normaal mens heerlijke

visioenen oproepen:

Maar mooie Sharon gunde me geen blik.

Vol zelfmedelijden begon ik me moed in te drinken, duwde vervolgens al de mannen die haar omringden opzij en dook in het vuur van haar hemelse ogen.

'Wat doe jij hier' schenen die te vragen.

'Pigeons, Holland, champion' hijgde ik.

Er viel een lange stilte. Ik voelde me rood worden als een sterappeltje tot ze haar mond opende:

'Pigeons? Well, well, well.' En ze keerde me de rug toe.

Weinig kon ik toen bevroeden dat dit pas het begin was van mijn lijden als duivenliefhebber in Amerika.

 

FORUM

Ik heb al veel domme vragen horen stellen maar wat die lui  tijdens het forum vroegen sloeg alles.

- Wat ik van de Weggesoort vond. Vraagsteller vond het super­duiven en had die nog zuiver (en dan te weten dat Wegge 100 jaar dood is).

- Wat het beste was: Elke week tegen wormen kuren of elke maand? (en dan te weten dat ik in geen twintig jaar nog tegen wormen kuurde).

- Of zwarte Janssenduiven beter waren dan 'Mexico Janssens'

(Ik had ze nog nooit gezien of zelfs van gehoord).

- Of de duiven in Union Antwerpen zoveel beter waren?

(Een redenering als een fietswiel. Hoe kun je dat zeggen van een competitie waar men concoursen kent van amper 300 duiven?.

'Laat ze de klere krijgen' dacht ik en besloot er niets meer van te snappen wat het uitzitten van het forum aanzien­lijk vergemmalijkte.

Maar dat betekende nog niet het einde van mijn ellende.

 

PROBLEEM

Ik moest duiven keuren die ingezet zouden worden voor een grote geldvlucht. Een 'futurity' voor insiders.

Zo iets moet men meegemaakt hebben, Amerikaanser kan het niet.

Van overal komt men de duiven opwachten. Een barbecue, muziek en drank moeten er een groot feest van maken.

'Zijn de duiven niet prima in orde?' vroeg een Amerikaan me.

'Moet je zien hoe ze ruien.'

'Dat is je probleem' zei ik.

'Zo redeneerden wij vroeger. Nu weten we beter. Duiven waarmee je wil winnen mogen niet ruien.'

Vervolgens vroeg ik hoeveel op die vlucht te verdienen was.

Het bleek 500.000 gulden te zijn.

De man won geen prijs zoals ik hem voorspeld had.

'Als ik hier met duiven speelde was ik binnen de kortste keren miljonair' zei ik tegen een Amerikaan die me vergezelde.

'Leer het me' smeekte die.

En ik begon te vertellen. Over rui en hormonen. Over rasduiven, naamduiven en klassenduiven. Over goede hokken en slechte. De man luisterde en wèrd miljonair. Niet omdat ik zo slim ben, wel omdat men daar stil was blijven staan.

 

SCHIJN

Hier zijn ook nogal wat mensen die het allemaal niet meer kunnen volgen. Vooral niet met jonge duiven.

Sommigen interesseert dat weinig, dat is waar, anderen zouden wel graag beter willen maar doen alles om dat te verbergen.

'Het jonge duivenspel is een kwestie van geluk,' zeggen ze.

Zoals in Las Vegas.

Die mensen die de schijn op willen houden dat het hun een zorg is hoe met jonge duiven te presteren kan ik hulp bieden op de inge­slagen weg voort te gaan.

 

HULP

- Kweek geen vroege jongen. Ga er van uit dat voorjaarsjongen even 'volwassen' zijn als winterjongen en dat de rui niets te betekenen heeft.

- Sluit de hokken af zodat de dieren niet in de tocht zitten.

- Vergeet niet kapelletjes aan te brengen. Of latten. Zeker geen diepere bakken of plaatsjes waar ze weg kunnen kruipen.

Dat zou de jongen wel eens kunnen motiveren.

- Kuur nooit tegen geel. Na zo'n kuur zouden de duiven wel eens op kunnen knappen.

- Gebruik veel antibiotica, liefst na elke vlucht. Problemen na jaren intensief gebruik bijna verzekerd.

- Geloof nu eindelijk die mensen eens die hard spelen met jongen en zeggen dat opleren verloren moeite is.

- Voer zwaar. Een mengeling met veel erwten. De jongen worden vet, krijgen blauw vlees wat helpt als presteren niet hoeft.

- Kom zo weinig mogelijk op het hok. Dat kan na de vlucht minuten schelen. Kom je veel op de hokken dan worden duiven tam of, erger nog, die zouden zich wel eens aan jou kunnen gaan hech­ten en dat is verkeerd als pres­teren niet hoeft.

- Houdt jonge duiven regelmatig thuis. 'Om te herstellen en zich op te laden voor de volgende vlucht.'

- Kweek de hokken vol. Als je 50 zitplaatsjes hebt fok 100 jongen omdat er 'toch wel 50 verloren zullen gaan'.

- Neem aan dat verliezen met jonge duiven niet aan jou ligt maar aan konvooien die elkaar kruisen of aan het vervoer. Of dat er iets in de lucht zit. Dat het toeval is dat de een elk jaar weinig duiven verliest en de ander veel.

- Maak niet de fout te denken dat kwaliteit van enig belang is en geloof mensen die bewe­ren dat elke jonge duif kan winnen.

- Ga er van uit dat lui die goed met jongen spelen iets geven. Dat het zonder het flesje, pilletje, spuitje, poeder­tje of druppeltje niet meer gaat.

 

DE MORAAL

Slecht spelen met jongen is echt veel simpeler dan sommigen denken. Wat moet U doen?

Schop de kat uit de fauteuil, trek de telefoon uit het stopcontact, stuur de huisgenoten wandelen en... lees bovenstaande nog eens. Wie er dan nòg niet in slaagt slecht te spelen zet voortaan de vuilnisbakken buiten.

Maar nu serieus.

Vooral wat het jonge duivenspel betreft moet je 'bij blijven'

en vast ingekankerde dogma's uit grootvaders tijd van je af  schudden.

En als presteren met jonge duiven ècht niet hoeft een advies:

Speel ze toch goed in.

Hoe belangrijk dat is ervaren velen elk jaar weer opnieuw.

De duiven die ze verliezen zijn veelal jaarlingen die als jonge duif weinig erva­ring opdeden. Jonge duiven afbeulen hoeft niet, ze weinig spelen lijkt me ook fout.