Ga direct naar de inhoud.

De basis

Enkele jaren terug organiseerden de Zeeuwse sportvrienden hun eerste 'Zeeuwse Kampioenendag'. Men kreeg een kleine 1500 liefhebbers bijeen in de enorme Zeelandhallen in Goes en dat is merkwaardig.
Want duivensport gaat toch achteruit?
Kampioenendagen kwijnen toch weg vanwege steeds minder publiek?
Niet in Zeeland dus. Tenminste toen.
Wat anderen moeite hebben overeind te houden daarmee startte men daar. En dankzij een grondige organisatie was die dag pure promotie voor de duivensport.

PUBLIC RELATIONS.
In Nederland was er ooit, evenals in België, een Public Relationscommissie.
Maar niet meer. Ik heb er nooit in geloofd en toen de Nederlandse commissie zelf niet wist of het eigen bestaan wel nut had opende 'de baas van de NPO' het raam en riep ‘Eureka'.
Hij had het gevonden! Public Relations begint aan de basis, vond hij, niet van bovenaf.
Hij had gelijk. Boekjes, folders, duivenhokjes bij scholen, allemaal mooi maar het schiet niet op.
De beoefenaars moeten duivensport zelf als tof uitdragen.
Als je constateert dat men in sommige regio amper leden verliest en elders veel dan stemt dat tot nadenken.

TEGENZIN
Mensen willen zich ergens thuis voelen, die willen goede contacten en waardering. Als dat niet het geval is knappen ze af. Iemand die op zijn werk voortdurend bekritiseerd wordt houdt het niet vol.
Een vrouw die in het gezin niet voor sfeer en gezelligheid zorgt vraagt er om dat man en/of kinderen elders vertier zoeken.
Een leraar die geen sfeer weet te scheppen krijgt geen greep op zijn studenten en is gedoemd te mislukken.
Waarom zoekt een mens een plaats op dat terras waar het al zo druk is in plaats van ernaast waar geen mens zit?
Waarom verkies je een druk bezet café boven een leeg?
Vanwege de sfeer.
En vanwege sfeer stoppen mensen met duiven of stoppen juist niet. Je mag nog zo van kaarten houden, zit je in een ongezellige groep dan blijf je geen kaarter.
Met duivensport is het niet anders. En omdat in duivensport de club de ontmoetingsplaats is is de club zo belangrijk.
Als men daar geen aard heeft, uitgelachen wordt als men slecht pakt, als men leedvermaak heeft als de duiven ziek worden kan dat reden zijn te stoppen.
Een opbeurend woord, steun bij tegenslagen daarentegen kan genoeg zijn mensen erbij te houden.
Er zijn liefhebbers die er naar uitzien om duiven in te manden en nemen soms de vrouw mee want in de club is het gezellig.
Voor anderen is duiven inmanden een nachtmerrie.

SLECHT VOORBEELD
Zo is er die club waarin steeds weer wel wat is. Er wordt geroddeld en soms vallen er zelfs klappen.
Kun je geloven dat er mensen zijn die in de auto blijven zitten als ze gaan in manden en de zoon de duiven af laten geven.
Kun je geloven dat er mensen zijn die wakker liggen de nacht voordat er een vergadering wordt gehouden?
Kun je geloven dat liefhebbers anders de klok binnen laten brengen omdat ze hun humeur niet willen laten bederven?
Stel nu eens dat daar iemand is die duiven en duivensport wel aardig vindt?
Die past toch zeker voor zo'n hobby. Je moet ook al een groot opportunist zijn om te veronderstellen dat leken die in dat café een pint komen pakken en zien hoe liefhebbers met elkaar omgaan duiven gaan houden.
Het tegendeel zal waar zijn.
Die krijgen een afkeer voor zo'n sport!
In mijn jeugdjaren had in de buurt iedereen duiven. De buren links en rechts, tegenover en achter me. Het was met drie liefhebbers begonnen. Maar met duiven spelen was zo gezellig, elk weekend weer een feest, dat na enkele jaren zowat heel de buurt duiven had.
Een goede sfeer, onderlinge vriendschap en leut, daar kan geen enkele propagandacommissie tegen aan. Ook de mooiste folders niet.
Maar de tand des tijds liet ook de sport aldaar niet onberoerd: Liefhebbers werden te oud, stierven of verhuisden. En met de toffe sfeer verdween de laatste duivenliefhebber. Enkele dakkapellen in stallen herinneren nog aan de goede oude tijd. Duiven gaan er niet meer door naar binnen.

VERKEERD
Helaas zit het in veel clubs verkeerd en juist die clubs verliezen leden.
Zo zal ik het voorval niet gauw vergeten van de man die eens een 1e prijs nationaal won. Toen het officieel was werden alle leden uitgenodigd om dat op zijn kosten te vieren.
Toen hij, zijn vrouw en kinderen opgedirkt het clubgebouw betraden stelden ze tot hun verbijstering vast dat de tent zo goed als leeg was.
En wat te denken van die liefhebber van 80 jaar die uit het concours werd geknikkerd omdat hij, dat was de regel, na de laatste duif geen erwt 'geklokt' had?
Het greep hem zo aan dat hij na 60 jaar duivensport stopte.
En wat dacht je van clubs waar men met opzet de namen verzwijgt of verkeerd spelt als de uitslagen naar de krant worden doorgegeven?
Die bestaan evenzeer als mensen die in kranten menen te moeten schrijven maar uit jaloezie en frustraties namen vergeten of prijzen overslaan.
Het zijn zaken die duivensport nekken.
Vaak merk ik ook een soort doemdenken, en wat betreurenswaardig is, zelfs bij bestuurders en voorzitters.
'Duivensport holt achteruit' kraaien ze tegen al wie het horen wil en als je zo iets maar vaak genoeg zegt gebeurt dat ook.

GOED
Maar als gezegd zijn er ook streken, al worden ze steeds spaarzamer, waar duivensport niet achteruitgaat. Men heeft er veelal een goede voorzitter en een actief bestuur.
Een voorzitter mag gebreken hebben. Daarmee bewijst hij dat hij een mens is, hij mag analfabeet zijn, hij hoeft niks van een klok of computer te kennen of voor mijn part de reglementen niet eens als hij maar eerlijk is, optimist en optimisme uitstraalt.
Wat mensen ook bindt en erbij houdt is een clubblad.
Alleen in duivensport schijnt men dat amper te beseffen terwijl het duivengebeuren toch genoeg informatie aanreikt om een blad mee te vullen en interessant te maken. Daarin zou men aandacht kunnen besteden aan winnaars, kampioenen enzovoorts.
Een foto van de winnende duif of kampioenduif, informatie over diens afstamming en evenementen die staan te gebeuren.
Is de club te klein of ontbreken de mogelijkheden dan kan men zo'n blad in 'groter verband' uitgeven. Waar men zo'n clubblad heeft, het mag ook een jaarboek zijn, wordt er door liefhebbers reikhalzend naar uitgezien.
Het hoeft weinig of zelfs niets te kosten want adverteerders aanwerven blijkt geen probleem als je er de mensen voor hebt.

DE STREEKKRANT
Verder vind ik het een absolute noodzaak dat de regionale pers of de regionale radio en tv.zender aandacht besteedt aan onze sport. Iedereen mag weten dat we met duiven spelen en wie goed spelen. De Zeeland had men nooit zoveel volk gekregen zonder een uitgebreide berichtgeving in de pers.
Natuurlijk is niet iedereen geschikt in een krant te schrijven. Veel buitenstaanders zijn dat wel. Die zoeken negatieve sensatie en zitten te wachten op berichten over rampen, doping enzovoorts.
Van hen hoef je niets te verwachten. Duivenport moet zichzelf propageren. Door een goede sfeer aan de basis met name.