Viering
Kranten en schrijvers
Het was daags na Nederland Itali'.
'We' hadden ze weg gespeeld en ik zat met plezier te lezen wat de kranten schreven.
Je kan dat vergelijken met uitslagen van duiven.
Als je goed gespeeld hebt worden die uitgeplozen, na een minder resultaat kijk je daar amper in; althans zo ben ik toch.
Toen' de telefoon.
In het kader van mijn pogingen meer aan mijn conditie te doen rende ik er naar toe en nam gezwind op.
Het was J. H.
Ik schreef 10 jaar voor zijn blad en dat wilde hij niet ongemerkt voorbij laten gaan.
'Waaraan had je gedacht?' vroeg ik. Alle abonnees een gratis reisje naar zonnige oorden? Of allemaal een jong uit de Kleine Dirk?'
'Shit' zei hij. 'Had ik je maar eerder gebeld. D't zijn nog eens goede suggesties, maar dat krijg ik nu niet meer voor elkaar.'
'Geeft niet' zei ik, 'maar als ik 100 jaar in dit blad schrijf bel me eerder. Want ik h'b soms goede idee'n!
Dat was beloofd.
BEZOEK
Ik was net mijn tuinkabouter aan het schilderen en... de bel.
In het kader van mijn pogingen meer aan mijn conditie te doen ik snel naar de voordeur.
'Ben jij S?' vroeg de man die had aangebeld.
Ik kon daar weinig tegen in brengen.
'Je ziet er monter uit' zei hij.
Jeetje waar sloeg dat op?
Kennelijk denken sommigen over stukjesschrijvers 'nou die zit heel de dag achter zijn computer dus dat zal wel een zielige sukkel zijn'.
Als dan bij persoonlijk contact blijkt dat je gewassen en geschoren de deur opendoet in plaats van stinkend en brakend door het slaapkamerraam te schreeuwen dat je niet op bezoek gesteld bent en ze op moeten rotten 'zie je er monter uit'.
Van schrijvers verwacht men kennelijk dat het van die zielige figuren zijn voor wie de vissen de diepte in duiken als hij langs een vijver loopt.
De beller was een melker die in mij iemand zag die kijk had op duiven.
Ik probeerde hem dat uit het hoofd te praten maar vergeefs.
'Hoe speel je het klaar elke week een mooi artikel over duiven te schrijven?' slijmde hij. Die vraag was me nog nooit gesteld dus ging ik met een tevreden gevoel naar bed.
SCHRIJVER
Ring, ik sliep nog, dacht even aan een scheidsrechtersfluitje maar het was de wekker.
In het kader van mijn pogingen tot meer lichaamsbeweging sloeg ik met een forse klap dat onding van het nachtkastje en stond op.
Wat vroeg die man gisteren ook weer?
O ja, hoe ik het voor elkaar krijg elke week een stukje te schrijven. Ik kan daar kort en bondig op antwoorden:
Dat valt inderdaad niet mee.
DE POST
Toen gvd iemand aan de bel.
'In het kader van' snelde ik naar de voordeur, nog niet echt rennen, je moet immers opbouwen.
Het was de postbode met een pak tijdschriften, vooral duivenkranten uit Nederland, Belgi', Duitsland, Amerika, China en nog wat.
Kun je geloven dat ik een beetje weet hoe zo'n krant er van binnen uit ziet?
In een Amerikaans blad staat maandelijks een advertentie van een dierenarts.
Je mag hem steeds bellen om raad, voor 10 dollar staat hij je 3 minuten te woord.
Van een ander blad is de eigenaar bezeten van een bepaald ras.
Dat k'n natuurlijk.
Maar het krijgt een reukje als je weet dat de man een kweekstation heeft met duiven v'n dat ras en die driftig probeert aan de man te brengen.
Weer een ander blad staat bol van advertenties waarin duiven, vitamines, medicijnen en nog wat worden aangeprezen.
Niet dat ik er veel op tegen heb, de neveninkomsten drukken de abonnementsprijs, maar als je ziet dat buitenlandse kranten zo afhankelijk zijn dat van een objectieve berichtgeving nog amper sprake is mogen wij ons hier gelukkig prijzen.
AFHANKELIJK
In die kranten lees je ook over liefhebbers van hier.
Over mensen die goed spelen?
Dat zou je verwachten ja, maar de werkelijkheid is vaak anders.
Wie de volle aandacht krijgen zijn mensen die VERKOPEN en aan wie dus te verdienen valt.
En die arme lezers maar denken dat alleen namen die ze lezen goede duiven hebben.
Op onze pers is veel minder aan te merken maar toch.
Zo nemen steeds meer dierenartsen de tijd om artikeltjes te schrijven.
Dat is prima, mensen kunnen er van leren, maar het wordt bedenkelijk als zo'n man te vaak terugvalt op producten die hij zelf verkoopt.
Daarom verdienen mensen die schrijven maar ook commerci'le belangen hebben of in het verkoop circuit zitten respect als ze die zaken weten te scheiden.
Moeilijk hebben het met ook schrijvers die bevriend zijn met een kampioen die vaak en nadrukkelijk in beeld wil komen en daar ook iets voor over heeft.
Daarom is het aan te raden om zich bij het lezen van sommige reportages of artikelen de vraag te stellen 'waarom zijn die geschreven en door wie?''
NIET MAKKELIJK
Schrijven zou me, U voelt het al, nog moeilijker vallen in een krant waar de commercie afdruipt en geloof me, dat zijn in het buitenland de meeste.
Je zou in een Chinese krant eens de foto's van mensen van hier moeten zien.
Het zijn steeds dezelfde gezichten.
Daar zou mee te leven zijn als ze het verdienden door hun goed spel, die zijn er ook bij, maar dat is een minderheid.
En zo worden de lezers bedot op papier waarvoor ze zelf door hun abonnementsgeld betaalden.
Toegegeven, ook hier moet je soms met de ogen knipperen.
Mensen die een reeks prijzen wonnen worden bewierookt, de man die bijvoorbeeld 3 prijzen won van 3 ingezette duiven wordt vaak over het hoofd gezien.
Dat is veelal geen kwestie van slechte wil maar van geen uitslagen kunnen lezen door de betreffende opsteller die het misschien nog goed meende ook.
VOORBEELD
Zo won enkele weken terug ene Herman Bevers 1 en 2 van Quievrain.
Hij had 2 duiven mee.
Wat later won die de 1e van Melun met' EEN duif mee.
DAT noem ik pas 'straf spelen'. Doe DAT maar eens na.
Wat mij betreft verdienen zulke resultaten evenzeer aandacht als 40 prijzen winnen van 80 duiven.
Gelukkig is er geen schrijver meer of hij noemt in zijn vluchtverslag de aantallen duiven waarmee werd gespeeld, dat was ooit anders, maar toch.
De ECHTE kampioenen zijn soms mensen met dat kleine mandje en in buitenlandse media krijgen die geen letter aandacht.
Als je maar 25 jongen ringt kan je immers geen 200 jongen op de markt gooien en als er niet aan je te verdienen is kan je het daar schudden.
In geen enkel medium is de scheiding tussen 'nieuws brengen' en 'zakken vullen' zo vaag als in duivenkranten in het buitenland.
Met China (weer) voorop natuurlijk.