Een vasaconstrictie
'Zet U daar Uw mand maar neer' zei de dierenarts terwijl hij bemoedigend een hand op mijn schouder legde.
'Problemen zeker? Ja het leven van een duivenliefhebber gaat niet altijd over rozen.'
'Kijk, in duivensport zit het zo dat je alleen kan winnen met kerngezonde vogels.'
De geniale oorspronkelijkheid van deze redenering drong onmiddellijk tot me door want uitgesproken dom ben ik niet al zal niet iedereen die mening delen.
'Weet je wat?' draafde hij door; 'Als ik een duif in handen krijg heb ik het veelal meteen gezien en wat ik zeg komt altijd uit. Ga zitten.'
Bedeesd pakte ik een stoel.
'Zie je wel?' kraaide hij opgewekt, 'nu komt het weer uit. Ik zei dat U kon gaan zitten en prompt gebeurt het. Zo is het steeds met mij. Ik voel bepaalde dingen gewoon.'
Ik haalde opgelucht adem.
Als dat geen veelbelovende start was.
GEEN VORM
Hij pakte een duif uit de mand en knikte bijna niet waarneembaar.
De manier waarop hij de duif vast hield was wel schrikken. Hij wurgde hem bijna.
'Geen vorm' zei hij op overtuigende toon.
Jeetje. Geen vorm? Dat wist ik ook wel. Daarom was ik hier.
'Kan U misschien iets meer zeggen dokter?'
'Een darminfectie door het eten van allerlei troep uit dakgoten. Komt vaak voor.'
'Wat? Die duiven zijn in geen weken los geweest. Hoe kunnen die nu uit goten gepikt hebben?'
De witte jas verstijfde en keek me bijna vijandig aan.
'Kijk. Als jij het beter weet dan ik, waarom kom je dan met je duiven hier?'
Op die vraag wenste ik geen antwoord te geven.
Waarom ik hier was?
Was het niet zijn zaak daar achter te komen?
'Toch is het wat ik denk' ging hij verder: 'Vijf dagen altabactine en ze zijn opgeknapt'.
'Dat kan je wel niet meer krijgen' fluisterde hij maar knipoogde zo veelbetekenend dat ik wist wat hij bedoelde. Hij had het natuurlijk wel, misschien als enige en duwde me een potje in handen.
OOGDRUPPELS
'Hier heb je ook nog oogdruppels, dat is dan 64 euro samen.'
'Oogdruppels? Ze hadden het toch in de darmen, dokter?'
Hij zat echter weer met zijn rekenmachientje te friemelen.
'Een vitaminestoot na zal je duiven ook goed doen dus wordt het 74 euro. En je moet je duiven eens vaker na laten kijken.'
Ongeduldig trommelde hij vervolgens op tafel, met een scheef oog naar mijn rechterhand loerend. Die greep echter niet naar mijn portemonnee want ik bleef maar naar die oogdruppels staren en waagde het nog een keer.
'Die oogdruppels dokter, waar zijn die voor? De ogen ZIJN toch goed?'
Hij schraapte zijn keel.
Luister eens:
'Daarin zit Terahydrozoline hydrochchloride. Dat is een sympathico-mimeticum dat bij lokale applicatie op de conjuntivae een wat wij noemen vasoconstrictie teweeg brengt.' Is het nu duidelijk?
Zo klaar als een klontje dokter, nu ben ik helemaal gerustgesteld.
DUUR
Maar gerustgesteld was ik niet helemaal.
Ik vond het nogal prijzig en zei dat ook.
Trouwens, vaker terug komen en elke keer 74 euro betalen?
Hmmm. Daar moest ik eens over nadenken.
'Duur?' schreeuwde hij op zijn beurt met zijn op de Canarische eilanden gebruinde kop.
'Je denkt toch niet dat ik een zakkenvuller ben he? Weet je wel hoe hard ik moet werken om mijn tweede huis in Frankrijk te kunnen betalen? Weet je wel hoe duur het onderhoud van een zwembad is? Wat een tuinman kost?'
Ik gaf het op en ging naar huis.
Maar daar is het ook niet alles als de stekker van de telefoon niet uitgetrokken is. Binnen 10 minuten was het al prijs.
Iemand die pas met duiven begonnen was en zulke mensen moet je natuurlijk netjes te woord staan.
BEGINNNER
Hij was naar een show in Duitsland geweest en daar was hem een schema in handen geduwd om duiven optimaal te doen presteren. En zou hij alles geven dat werd voorgeschreven dan moest hij op elk hok wel vijf drinkbakken zetten.
Verder had hij berekend dat het 40 euro per week kostte of 2.000 euro per jaar.
Dat was toch niet om te doen?
Maar er was nog iets.
Hij was ook bij een groot kampioen geweest en die had gezegd dat hij die rommel NIET gaf. Was dat een afleidingsmanoeuvre?
'Geloof ik niets van' zei ik.
'Ik denk dat die gewoon goede duiven heeft.'
'Zou die zelfs geen fondolie geven?'
'Fondolie, wat is dat?' wilde ik weten.
'Onmisbaar om op de fond uit te blinken' had hij in een oude duivenkrant gelezen.
Toen viel mijn frank.
Inderdaad was fondolie ooit in. Agressief werd er mee geadverteerd en alleman gaf het. Nu hoor je er niet meer over.
ADVIES
Als U nu denkt dat ik de klok terug wil zetten en dat het nog gaat als in grootvaders tijd met een geroeste spijker in de drinkbak heeft U het mis.
De dierenarts buiten spel zetten kan in moderne duivensport niet, maar die moet wel iets van duiven kennen of, beter nog, zelf met duiven spelen.
En ik durf zeggen dat niet 1 op de 100 dierenartsen iets van duiven kent.
In hun opleiding komen die amper ter sprake, dus hebben ze hun kennis zelf moeten vergaren en ontwikkelen.
Daarom die voorkeur voor dierenartsen die zelf met duiven spelen.
En weet U welke de beste zijn?
Diegenen die de moed hebben te zeggen:
'Met de duiven is weinig mis, daarom geef ik je geen medicijnen. Gewoon wachten op de vorm, misschien zijn je hokken niet goed of' mogelijk hebben de duiven geen kwaliteit.'
Maar een dierenarts die dat zegt graaft aan de wortels van zijn eigen bestaan.
Weinigen willen van hem horen dat hun duiven niet deugen.
En mogelijk raakt die een klant kwijt die op zoek gaat naar een andere dierenarts die hem WEL iets geeft om duiven harder te doen vliegen.
TOT SLOT
Ik ben ook wel eens naar zo'n duivendag in Duitsland geweest. Kromgebogen vanwege plastic zakken vol rommel zag ik liefhebbers huiswaarts keren.
Dat waren niet de kampioenen in onze sport maar degenen die dat nooit worden.
Soms vraag ik me af of er ergens een soort instituut is waar men er in slaagt de geringste vorm van intelligentie uit het hoofd van de duivenliefhebber te spoelen.
Terwijl velen constant op zoek zijn naar betere dierenartsen, betere medicijnen en betere conditie poeders was ik steeds op zoek naar betere duiven.
Ik heb er geen moment spijt van gehad.