Ga direct naar de inhoud.

Zo maar (15 okt)

Wat is het vogelbestand op een halve eeuw toch gekrompen. Alleen kraaien, eksters, buizerds en houtduiven lijken er nog in overvloed. Vooral houtduiven en een Limburger met postduiven verbaast zich daar over. Hij leeft in bosrijk gebied en heeft (uiteraard) enorm veel last van roofvogels. Het wemelt er van de tortels en houtduiven maar die worden met rust gelaten.

Nog een bewijs dat roofvogels het meer op postduiven gemunt hebben is een koppel houtduiven dat al zeker vier jaar in zijn tuin huist. Natuurlijk worden ook houtduiven ten tortels gepakt, daarvan vindt hij de sporen als hij gaat wandelen, maar het lijkt hem duidelijk dat roofvogels een voorkeur hebben voor postduiven. Dat het roofvogelbestand niet is toegenomen zoals veel ‘groenen’ beweren is iets waar hij mee moet lachen.  

 ANDERS

Trouwens, wat een lelijke, vette, luie, logge beesten zijn die houtduiven van nu. Ik herinner me ze heel anders. Rank, blinkend, mooi en een beetje schuw. Hun leefwereld was zeker niet in de bewoonde wereld. Talloze bomen ben ik in mijn jeugdjaren in geklommen als ik daarin een nest wist. Wat opviel? Altijd weer blakend gezonde jongen en nog nooit zag ik een nest met daarin slechts èèn jong, of jongen die piepten of anderszins ‘achter’ bleven. Dat is bij veel postduivenhouders anders. Uitgebalanceerd voer, vitamines en andere supplementen ten spijt.

 WETENSCHAPPER

Een abonnee die had gelezen over mijn idee omtrent rui en vitamines stuurde me een oud artikel van de duivenminnende wetenschapper dr. J de Bruul.

‘Het geven van zo maar vitamines in de drinkbak is letterlijk centen in het water gooien. Evenals de mens heeft een duif die (vitamines) amper nodig en die zitten in overvloed in normaal duivenvoer.Voor de rui geldt hetzelfde. Gezonde duiven moeten het met gezond voer kunnen stellen anders horen ze niet op een duivenhok thuis. Nog nooit heeft iemand de noodzaak van vitamines tijdens de rui aan getoond. Daarom zijn die rui en kweek pakketten die worden aangeboden totaal belachelijk. Volledig overbodige producten die ook in gerst zitten worden tegen forse prijzen aangeboden. Gebakken lucht dus.’

En de dokter eindigt met:       

Duiven krijgen evenals mensen via de normale voeding meer dan genoeg vitamines binnen. Extra toevoegingen en preparaten zijn overbodig en soms zelfs schadelijk. Zolang het tegendeel niet met behoorlijk onderzoek is bewezen is het wijs geen vitamines meer te kopen en te verstrekken.’

Toen ik het gelezen had voelde ik me een stuk minder eenzaam.

 

NIET TE VATTEN

Soms kom je in duivensport dingen tegen waarvan je denkt ‘hoe bestaat het?’ Zo vloog enkele jaren terug een niet opgeleerde jonge duif van ene Eric Claus heen en weer tussen B N en De Pinte. Zopas liep hier een jonge duif binnen uit de regio Antwerpen. Omdat de eigenaar er geen prijs op stelde en ik in de buurt moest zijn liet ik die daar los, en… zoals vaker gebeurt: ’s Avonds terug. Ik vond het straf vanwege de afstand, zo’n 50 km, maar meer nog vanwege het feit dat die duif hier slechts twee (!) dagen had gezeten.      

‘Straffe staaltjes’ als je overweegt hoe velen angst hebben hun jongen zelfs van de kortste afstanden te lappen. En ook grote kampioenen van een onnozel lapvluchtje van amper 10 km een massa jongen verloren. Soms zelfs bij mooi weer. Trouwens, over mooi weer gesproken. Een Duitser vertelde dat ook in zijn streek enorm veel jongen verloren gingen voor de vluchten begonnen. Later werd dat minder. Zijn jongen hadden vijf vluchten gehad, slechts een keer was dat met fraai weer; zon en geen wind. En laat dat de enige vlucht zijn waarop veel jongen verloren gingen.

 LAPPEN

Trouwens, lappen? Ik had dit jaar twee jongen die te laat gekweekt waren om te spelen. Vanwege de afkomst op het kweekhok zetten leek me geen goed idee. Ze kwamen weliswaar uit prima ouders, maar ‘prima ouders’ geven ook rommel.

Omdat je meer hoort over liefhebbers die hun jongen helemaal niet lappen en niet meer verliezen kennen dan anderen, besloot ik het er op te wagen en zette ze ineens op een leervlucht van zo’n 80 km. Ze hadden geen mand gezien, toch waren ze ’s avonds, tot mijn verbazing, beide terug.

Ze hebben nog enkele keren ‘grote mand’ gehad en toen ze de laatste keer beide ‘steenvroeg’ arriveerden liet ik ze een chip om doen en ze werden ingemand voor een vluchtje van 145 km. Zou het dan toch kunnen? Zouden ze weer zo vroeg zijn? Nee, veel te laat nu, maar beide wel thuis. Van jongen die je veelvuldig opleert is hier soms eenderde verloren voor de vluchten beginnen, met deze werd geen meter gereden en die gingen niet verloren. Vanwege zo laat in het jaar?  Of puur toeval?

 TOEVAL?

Wat geen toeval is? De keuze van de plaats waar buitenlanders hier het liefst met duiven komen spelen. Dat doen ze nooit in pakweg Wuustwezel, waar dan wel moge bekend zijn. Soms zie je ook advertenties van buitenlanders die hier een hok zoeken. Steeds met vermelding van de streek waar ze willen spelen.

Om goed te kunnen verkopen moet je naam hebben. Een van de manieren om naam te maken is goed spelen, maar dan wel op de Nationals en liefst met veel duiven. En uitblinken in een National doe je makkelijker in de regio Berlaar of Mol dan in… pakweg Wuustwezel.

 WEER EEN

Opnieuw kreeg ik wat informatie opgestuurd van iemand die met een speciale chip zijn duiven op hun thuisreis had kunnen volgen. En de geschiedenis herhaalde zich.

Als ze niet in rechte lijn vlogen was de afwijking steeds naar het westen. Soms amper zichtbaar, soms heel duidelijk. Kan je daarom beter duiven halen bij iemand die goed speelt aan de oostkant, vroeg hij zich af.

 SCHOOLPLEIN    

Als duivenliefhebbers aan vroeger denken krijgen ze allemaal hetzelfde gevoel: Waar zijn al die sportgenoten gebleven en hoe heeft het zo ver kunnen komen? ‘Niet mee gegaan met de tijd, ik ga dat wel doen en in 2021 krijgen we weer meer leden’, zei in Nederland een prominent bestuurder. Met ‘ommekeer’ bedoelde hij een toename in ledenaantal. Goed bedoeld, maar helaas, de zoveelste Don Quichot. Een Duitser meent dat duivenhokjes bij scholen zouden kunnen zorgen voor een revival. Dat heeft men in België al jaren terug geprobeerd met weinig resultaat. Natuurlijk ging duivensport niet mee met de veranderende samenleving. Maar je keert het tij niet door naar vliegen te meppen en het rot vlees te ontzien. Wat mij betreft zouden de media je uit het moeras kunnen trekken.

Naarmate we meer leden verloren kregen we minder aandacht van en in de media. . En omdat we steeds minder de media kwamen verloren we weer meer leden.  

Sportvissers hebben in Nederland een eigen TV programma. Die zijn wel goed bezig zo blijkt uit de opgeleefde belangstelling voor vissen !