Ga direct naar de inhoud.

Weet het ook niet 2

Wat ik al meerdere keren van anderen hoorde maakte ik nu zelf mee.

Het was zondag 1 juni, "s morgens rond 9.00 uur.

Prachtig weer en ik liet de jongen van de tweede en derde ronde los.

Meteen nadat ze het hok uit waren keek ik ze bedachtzaam na. Wat was daar aan de hand? In plaats van weg te stuiven vlogen ze, alsmaar rondjes makend, bijna stijlrecht omhoog. Hoger en hoger. Tot ik ze nog amper zag.

Met een enigszins onbehaaglijk gevoel ging ik naar binnen.

Dat onbehaaglijke gevoel was terecht, zo zou blijken.

 

WEG

Rond 11.00 uur vond ik het tijd ze binnen te roepen. Ik woon tussen de huizen, bij mooi weer zitten veel buren in veel tuinen en ik wil niet dat die last hebben van  rondvliegende duiven.

Maar er was niet veel binnen te halen.

Ik zag geen pluim vliegen. Allemaal binnen? Leek me sterk en inderdaad; binnen zaten welgeteld 3 jongen. Van de 26.

Om 12.00 uur zaten er 7 binnen, nadien geen pluim meer gezien.

"Die zijn morgen voor 9.00 uur terug" zei een kennis "s avonds.

"Deze keer niet" zei ik.

De volgende dag zat er om 9.00 uur EEN op het hok en nog redelijk zwaar gewond ook. "s Avonds 4 terug. Vanaf toen niets meer. 15 Weg van de 26 op een dag? Zo bont had ik het nog niet mee gemaakt.

 

SLECHT VOORTEKEN

Hoe ik er toe kwam te denken dat er "deze keer" niet veel na zouden komen?

Uit ervaring.

Verliezen zijn inherent aan duivensport.

Af en toe een vlucht met slecht weer en verliezen heeft altijd bestaan en zal altijd  blijven. Van zo"n slechte vlucht krijg je er meestal "s avonds een stel terug. En hoe meer er in de avonduren vallen des te groter de kans dat je er de volgende morgen, inderdaad meestal voor 9.00 uur, ook nog wat terug krijgt.

De duiven hebben dan immers kort bij huis gezeten.

Die dag was er na de middag niets meer na gekomen wat er op wees dat de duiven dit keer NIET kort bij huis zaten. Vandaar mijn voorspelling die helaas uitkwam.

 

VREEMD

Gedroegen de duiven zich die dag dus erg vreemd, al even vreemd was waar die bleken verzeild te zijn geraakt.

Er waren er 4 aangemeld, te danken aan telefoon nummer op de knijpring, en allemaal zaten ze redelijk ver van huis en in alle windstreken.

Oudenbosch, ongeveer 40 km westelijk, Helmond, ongeveer 50 km oostelijk en Rossum, ongeveer 40 km noordelijk.

Overigens hoor je vaker dat meerdere liefhebbers op dezelfde dag (een hoop) jongen aan huis verliezen. "Er zit iets in de lucht" zeggen de ze dan. Daarom was ik nieuwsgierig of anderen die dag ook vreemde dingen hadden mee gemaakt.

En jawel hoor, Falco E en Peter S stonden ook aan de klaagmuur. Beiden hadden die dag hun jongen gelapt van ongeveer 7 kilometer.

Peter had ze al 3 keer gelapt en nu ineens eenderde kwijt. Bij Falco vlogen ze wel naar huis, maakten enkele rondjes en vervolgens vertrokken er een stel.

 

HELMOND

Een van die jongen zat dus in Helmond.

De opvanger: "Komt uit goede ouders zeker, omdat je er zo ver voor gereden hebt?"

"Uit slechte ouders kweek ik niet" zei ik, er aan toevoegend "maar mijn probleem is dat ook uit prima ouders zo veel slechte komen".

Of in die streek ook veel jongen verloren waren? Nog niet maar dat zou nog wel komen. Als ze gingen dragen. 50% is ook daar normaal geworden.

Niet van de afstandsvluchten zoals die slimmeriken van de NPO beweren (en daarom die vluchten voor jongen verboden) maar van de eerste vluchten en van het lappen. Zijn ze het kwade eenmaal door dan gaat niet veel meer verloren.

Aldus de Helmonder.

Ik knikte. Niets nieuws onder de zon.

De beste duif die de man ooit had was als jong ook verloren gegaan en had hij ook terug mogen halen. Ik zei dat hij daarmee geluk had gehad maar ook dat het een uitzondering was.

 

UITZONDERING

Er zijn nogal wat voorbeelden van duiven die in het geboortejaar verloren gingen, die men terug mocht halen, en die zich vervolgens ontpopten als echte cracks.

Wat je soms ook hoort en leest is dat iemand een jong verloor. Dat die netjes werd aangemeld waarop de eigenaar zei "houdt hem maar" en het een super werd op het nieuwe hok. Toch denk ik dat het uitzonderingen zijn.

Vroeger verloor ik amper jongen, nu ook volop. En wat blijkt?

Maar van heel weinig duiven die werden terug gehaald is iets terecht gekomen.

Dit jaar werden tot half mei drie duiven aangemeld. Heb ze alle drie opgehaald en' ze zijn weer alle drie verdwenen.

 

GEWOONTE

Punt is dat binnenlopen een gewoonte kan worden. Ook van in potentie goede duiven. De natuurlijke drang van alle levende wezens is overleven. Dat geldt ook voor duiven, voor de goede en de slechte.

En wat zie je in de praktijk?

Elke duif zit er al eens naast. Zeker als jonge duif en zeker bij geen al te best weer of mindere conditie. Die raken vermoeid, krijgen honger en dorst en' kruipen dus in hun overlevingsdrang ergens binnen. Of sluiten zich aan bij verwilderde duiven ergens op een toren.

En aldus wordt hun "moed" ergens binnen te lopen, het zoeken naar het thuishok maar op te geven, beloond met water en voer.

Het is voor de duif als het ware een aanmoediging om, als er weer poep aan de knikker is, niet tot het uiterste gaan om thuis te raken. Wel om weer ergens binnen te lopen. Dat was eerder immers goed afgelopen. Ook daarom dat men zelden iets kan doen met duiven die werden aangemeld. Waarom ik ze dan toch ophaal? Uit fatsoen en omdat ik diep van binnen hoop op die uitzondering. Al is het een beetje tegen beter weten in.

Aansluitend op die gewoontevorming. Ik schreef eens over die duif van Schoolmeesters dat als jong overal binnen liep maar dat toch een fantastische kweekduivin zou worden.

Je kan met hetzelfde recht spreken van een slimme duif als een domme.

 

ONBEGRIJPELIJK

Het fascinerende van duivensport is dat er zo veel is dat we niet begrijpen, zo veel mysterie ook.

Zo liep hier onlangs een pieper binnen met zo vaak het telefoon nummer in de vleugel dat ik dacht "die wil die duif wel erg graag terug". De man gebeld, iemand uit  Vorselaar, maar die stelde er geen prijs meer op.

De duif was van een lapvluchtje van amper 5 km verloren gegaan, "zulke wilde hij niet op het hok en ging hij zeker niet terug halen".

En daar zat ik dan met die duif. Aan duiven doden heb ik een hekel dus gaf ik hem mee aan iemand die in Mechelen moest zijn.

Dan was zijn thuishok niet zo ver meer.

Tot mijn niet gering verbazing zat ze "s avonds hier terug.

Snapt U het?

Van 5 km te dom om thuis te raken en van 50 km wel naar een hok waar ze  welgeteld 4 dagen gezeten heeft?

En maar lappen van 2 km, van 3 km, van 5, nog eens 5 enzovoorts.

Kan je ze even goed ineens naar 20 km brengen?

Ik weet het ook niet.