Mysterieus
n duivensport maak je soms zulke rare dingen mee dat je bij jezelf denkt "wat heb ik nu aan mijn fiets hangen?" (In goed Nederlands: Wat is me dat nu weer?).
Soms vind je nadien een verklaring, soms ook niet.
ORIENTEREN
Zo miste ik begin februari ineens acht jongen.
Vroeger telde ik elke avond hoeveel jongen er nog zaten, of beter niet meer zaten, maar daar ben ik mee opgehouden.
Je wordt er alleen maar chagrijnig van als er ontbreken.
Ook omdat je jezelf telkens weer wijs maakt dat het van de beste zijn.
Nu heb ik zo iets van "ik zie wel".
Maar als het acht jongen ineens zijn is dat meteen een leegte op een klein hokbestand als het mijne.
In de veranda heb enkele uren met een schuin oog naar buiten gekeken maar niets.
Die kon ik vergeten. Was het door die verrekte roodvogel?
Geloofde ik amper. Dat had ik aan de andere duiven moeten merken.
TERECHT
Toen ik tegen avond alles ging afvoeren schrok ik toen ik door de haag liep waarachter het kweekhok stond. Zes jonge duiven liepen vol schrik weg, twee probeerden door de gaas het kweekhok in te komen.
Toen ik ze wat nader bekeek viel mijn franc. Het waren jongen die op dat kweekhok waren grootgebracht.
Vreemd want vanaf het jonge duivenhok heb je daar geen zicht op.
Nog nooit mee gemaakt maar ik had jongen ook nog nooit zo laat gespeend. Vanwege de bijtende kou in januari waren die wel vijf weken oud.
En ik moest denken aan wat ik ooit las over ori'nteren.
Het ori'nteringsvermogen zou al worden aangescherpt bij jongen in het nest.
Daarom moesten jongen die je aanschafte zich herori'nteren op hun nieuw hok.
Daarom ook zouden aangeschafte jongen makkelijker verloren gaan.
Ik heb er verder nooit aandacht aan besteed, maar onzin was het kennelijk niet.
WEER ORIENTEREN
En ik moest denken aan andere gekke dingen die je ooit mee maakt.
Zo had ik verleden jaar een jong dat de eerste de beste lapvlucht van amper 3 kilometer verloren ging. Hij werd opgegeven door P Drijvers uit Oisterwijk, bijna 30 kilometer van hier.
Ik ging het duifje halen, hield ze zoals het hoort, enkele dagen vast, liet ze toen los en... ze was meteen weer vertrokken.
Dezelfde dag belde Drijvers. Het duifje zat weer daar.
Dat is toch onvoorstelbaar?
Ze had hier maanden uitgevlogen, was te dom om van 3 kilometer de weg naar huis te vinden, maar vond wel de weg naar Oisterwijk, 30 kilometer ver dus, waar... die NOOIT uitgevlogen had.
Ze had daar hoogstens enkele uren gezeten maar dat bleek voldoende om dat hok "in het geheugen op te slaan".
OPVANGERS
- En ik moest denken aan wat vaak gebeurt met opvangers.
Terwijl ik de eigen jongen voor geen goud ineens van 30 kilometer zou durven lappen, zelfs oude niet, keren opvangers soms probleemloos huiswaarts.
- Ik moest ook denken aan wat me ooit in mijn kinderjaren overkwam.
Er was een Belg binnen gelopen, die werd in het kolenhok gezet en opgegeven.
Livornostraat 39 Elsene Brussel of zo iets.
De eigenaar uit Zemst kwam de duif ophalen, en na drie dagen belde die.
Duif weer weg en of die misschien was terug gekomen. Hij achtte dat zeer onwaarschijnlijk aar je wist nooit.
Ze zat niet op het hok.
De volgende dag zei mijn moeder: "kijk eens in het kolenhok". En, je raadt het al, daar zat het Belske.
Plaatsgenoot Smeekens maakte ooit iets soortgelijks mee met een duif uit Tilburg. Die werd, dezelfde dag nog als ze daar binnen liep, in een ruimte gezet waar ze geen enkel zicht naar buiten had.
De eigenaar kwam ze halen maar ze kwam terug. Dat is toch niet te vatten?
WEL WEG
En het deed denken aan wat me ooit overkwam met een duif van Verheyen Merksplas. Het was in de tijd dat die enorm goede duiven had, zelfs Olympiadeduiven.
Door mij had hij wat duiven kunnen verkopen en voor de moeite kreeg ik een jong uit zijn basis kweker, "de Oude Pol".
Het bleek een bijzonder goede kweekduif (de beste duiven die ik ooit importeerde waren veelal gratis duiven, de duurste vaak de slechtste) maar na 10 jaar was het afgelopen met bevruchtten.
Nu gebeurt het dat, als je zo"n oude knar vrij laat, hij weer bevrucht, dus dat deed ik ook met die duif.
Niets te verliezen.
Die had 10 jaar in een open voliere gezeten met volop zicht naar buiten dus het was te riskeren. Ik liet hem los bij donker regenachtig weer, zoals dat hoort met duiven die je over wilt wennen.
Hij vloog op en ik heb hem nooit meer gezien.
Hetzelfde zou me nog overkomen met duiven die ontsnapten uit die voli're.
Duiven die slechts een dag op je hok zaten keren terug als je die op flinke afstand los laat, duiven die jaren in een open voliere zaten en ontsnapten zie je nooit meer.
Hoe bestaat het.
OOK DAT NOG
Weet je wat me ook al overkwam?
Duiven een maand of twee uitgeleend, toen netjes terug gekregen, los gelaten en...
nooit meer gezien!
Dat gebeurde met name met een prachtduif die ik ooit van Louis van Loon kreeg. Ik leende hem uit aan mijn ouders, kreeg die terug maar, die had hier ineens geen aard meer. Ik liet hem los en... foetsie.
OOK VREEMD
Ik zit helemaal in de voorvlucht. En U weet hoe duivenmelkers zijn. Wonen ze in de voorvlucht dan denken ze dat de overvlucht beter "ligt".
Wonen ze op de verste afstand dan zou je tegen de voorvlucht niet kunnen vliegen.
Afgelopen jaar hadden we met jongen EEN echt zware vlucht. De duiven bleven maar weg tot er een handvol over kwam. Eentje was van mij en... die vloog tegen ruim 6.000 duiven liefst vier minuten los vooruit.
Wat was er met die andere duiven gebeurd?
Hetzelfde gebeurde bij de Nederlandse coming man Embregts Theunis. W de Bruyn en ik gingen er kijken toen de duiven van Orleans aan moesten komen.
Het was fraai windstil weer en plots kwamen er laag en nijdig, tien duiven recht uit de lijn. Zes van hem, de rest ging door.
Die zes vlogen nationaal aan de kop en toen ik de uitslag kreeg keek ik van wie die andere vier duiven waren. Maar... recht achter Theunis was geen duif geklokt.
H en O waren (zijn?) ook grote kampioenen.
Vroeger speelden die in de voorvlucht.
Ooit kwamen daar van een vlucht zo"n 20 duiven over, 4 stuikten omlaag, die waren van de combinatie en vlogen minuten vooruit.
Wat met die andere duiven is gebeurd zal wel voor altijd een raadsel blijven.
Duivensport is soms niet te vatten.
Ik vind het fascinerend.