In de verdomhoek
25 Augustus. Bij Co in de tuin hadden het over duiven.
Eigenlijk alleen maar duiven. Zoon Piet is al even bezeten als pa en dacht er aan een eigen hok neer te zetten. Maar hij twijfelde.
Zou de sport in die streek over 10 jaar nog bestaan?
Zoniet dan was een nieuw hok weg gegooid geld.
Vroeger was ik in deze tijd bezeten van de nakende Orleans. Dat waren elk jaar weer prachtige vluchten. Dat vond trouwens een hele natie.
Nu is er amper belangstelling voor.
Hoe is het in hemelsnaam zo ver kunnen komen?
SCHOOLVRIEND
Of ik geen spijt heb ooit zo veel tijd aan duiven te hebben besteed.
Geen moment.
Mijn schoolvriend heeft dat nooit gesnapt.
Hij vond duiven iets voor losers en zelf koos hij er destijds voor kunstenaar te worden en het moet gezegd: Geen beroep dat zo veel uitzinnige mogelijkheden biedt dan dat van de beeldende kunstenaar.
Die lui lijken gefascineerd door mooie vrouwen maar dat zij hen vergeven. Die fascineren mij ook.
Maar dat is toch anders.
Het nonchalante gemak waarmee ze de mooiste modellen uit de kleren krijgen steekt wel erg af bij het mateloos geploeter van de niet met een scheppende gave gezegende medemens om hetzelfde te bereiken.
Groot voordeel van de kunstenaar is dat hij er niet uit hoeft te zien. Gewoon een slonzige flaphoed dragen en met een peinzende onaardse blik de wereld in staren dwingt al respect af. Hoe uitgeteerder hij er uit ziet, des te grotere gaven hem worden toegedicht.
Van de beste man, die vroegere schoolvriend dus, is niets meer over. Ten onder gegaan aan drugs.
FRUSTRATIE
Toen mijn zoon destijds met vriendinnetjes thuis kwam vroeg de een na de ander wat de hobby van zijn vader was.
Hij durfde op de duur nog amper antwoorden want stuk voor stuk hadden ze hun neus opgehaald toen ze hoorden dat dat duiven was.
Vooral de voorlaatste. Lea heette ze, de naam van dat kreng vergeet ik nooit. Haar ouders speelden golf, haar zus was feministe (hobby creatief bezig zijn), haar broer had een race fiets van 9.000 euro.
Dat was iets anders dan die stomme duiven. Volgens Lea.
EVEN
Even kwam het bij me op dat je als duivenliefhebber beter niet de arena van de menselijke samenleving binnentreedt zonder deugdelijke vermomming.
Even wilde ik een snor op plakken, een pruik op zetten, anders gaan lopen of me uitgeven voor bordeelhouder, in ieder geval voorkomen dat me de schande van een herkenning als duivenliefhebber bespaard zou blijven.
Maar ik raakte uit mijn depressie en liet met mijn hobby niet meer spotten.
Want wat stelden die hobby"s waar dat mens, Lea dus, zo mee pochte eigenlijk voor?
NIET BETER
Neem nu golf.
Geen hobby die zo in staat is een aanvankelijk normaal mens te doen veranderen in een kakkerig wezen. De magie van golf is even verbazingwekkend als uniek.
Ergens in de polder legt iemand een golfbaan aan en meteen komt het ijdele volk in draf aangehold.
Was ooit tennis DE vrije tijdsbesteding om de illusie overeind te houden dat je je onderscheidde van het gewone volk, sinds ook de eenvoudige plattelander een balletje kan slaan heeft tennis veel van haar glans verloren.
Tegenwoordig moet de geruite broek op de golfbaan iemand het aureool geven van meer kredietwaardig dan de gewone man.
En dan te weten dat golf, zo las ik ooit, is uitgevonden door een schaapherder die uit verveling probeerde met zijn staf kiezelsteentjes in konijnenholen te mikken.
GEKTE
Die Lea noemde ook haar broer, de fietser dus. Fietsen? Dat is een nationale gekte aan het worden.
Normaal zie je niets bijzonders aan de meeste maar amper hebben ze zich zo"n wonderbaarlijk pak aangemeten of alle redelijkheid schijnt verdwenen.
Ze zetten zich op het zadel, krommen de rug en oef, je ziet ze niet meer.
Het verstand op nul en de blik op oneindig razen ze voort.
Eens, toen ik met mijn mandje duiven ontspannen langs de weg zat, bezorgde zo"n sliert verslaafden me bijna een hartstilstand.
Het voornaamste dat die maniakken te weeg brengen is ouden van dagen en kinderen de stuipen op het lijf jagen.
Die demonen, velen al kalend, grijs en met buik die als een wervelwind aan je voorbij stuiven zijn voor mij de clowns van deze tijd.
Merkwaardig is ook dat je zo"n exemplaar medemens zelden alleen ziet.
Het lijkt wel of ze de eenzaamheid schuwen en in zwermen opereren achtervolgd door een bezemwagen.
FEMINISTE
Dan was er nog de zus. Die hield van "creatief bezig zijn".
"Creatief bezig zijn?"
Is dat zo ver verheven boven duiven?
Zij en die andere tantes werken met klei, snijden kurken en doen andere dingen die vroeger alle meisjes deden.
Alleen heet het nu "creatief bezig zijn" en ze krijgen er nog subsidie voor ook.
Ik zou zeggen "pak ze hun subsidie af en ze worden pas echt creatief".
Wij duivensporters houden ons toch ook staande zonder subsidie? Erger nog, wij schenken en vliegen voor liefdadige doelen.
Een keer heb ik zo"n meidengroep bezig gehoord. Ze hadden het over mannen.
Twee ervan gaven toe nog nooit seksistisch te zijn benaderd en ik kreeg de indruk dat ze dat in hoe mate betreurden.
Het waren de voorzitster en de secretaresse maar dat bewijst natuurlijk niets.
NATUURLIJK
Natuurlijk weet ik ook wel dat niet alle fietsers, golfers of feministen van de pot gerukte wereldvreemde halve garens zijn.
Maar wij zijn geen beulen, strontkrabbers, gokkers, zuiplappen of dopinggebruikers.
En we hebben geen dakschijters.
Geen enkele andere hobby leent zich zo voor jong en oud, lelijk of knap, man of vrouw, hetero of homo, intelligent of dom, atletisch of zo stijf als een hout.
Ik heb me nooit geschaamd duivenliefhebber te zijn en wie eenmaal de smaak te pakken heeft kan nog moeilijk zonder.
Toen de buurman zei dat hij nabij Orleans op vakantie was geweest zei ik "mijn duiven kwamen daar zaterdag vandaan. Deze keer te laat maar goed".
Hij was sprakeloos.
"Vinden die van zo ver de weg terug?" vroeg hij.
Van nog veel verder reageerde ik.
"Wat krijg ik respect voor die dieren" zei die.
"En nu nog voor de sport" dacht ik.
TOT SLOT
In deze tijd denk ik aan de Orleanskoorts van vroeger. Onvergetelijk was dat.
Dit jaar heb ik het woord "Orleans" niet een keer gehoord.
Hoe is het gvd zo ver kunnen komen?