Strikt prive
Zou er dan echt niets bestaan om duiven harder te doen vliegen vragen velen zich af. Die vraag is al zo oud als duivensport zelf.
En niet zelden gaan beschuldigende vingers richting de kampioenen.
En zo maakt het het Vae Victis (wee de overwonnenen) niet zelden plaats voor 'wee de overwinnaars'.
Maar na mijn bezoek aan een van de beste spelers aan deze kant van de Chinese muur weet ik het zeker:
Successen schud je niet uit een flesje.
TOPPER
Koning heet hij, een veelbelovende naam.
Ik had veel over hem gehoord en hem niet te kennen ervoer ik als een gemis.
De man staat op eenzame hoogte en weet dat.
Hij zoekt geen vijanden (en nog minder vrienden) maar tegen hem met duiven spelen is op voorhand een verloren strijd.
Zijn verbijsterende uitslagen wekken een enkele keer bewondering maar vaker nog afgunst. 'De tol van de roem' glimlachte hij niet zonder medelijden met de concurrentie of wat meent daar voor door te gaan.
Maar dat veranderde.
De kritiek deed hem wel degelijk iets en dat verklaart waarom men hem steeds minder in het openbaar zag.
Voor mij een reden te meer de man eens een bezoek te brengen.
Want slim als ik meen te zijn, zou ik dan gegarandeerd ontdekken of hij werkelijk 'iets had' en dus stond ik op een goede dag bij hem op de stoep.
NIET WELKOM
Met ingehouden adem belde ik aan.
Na 20 tellen wordt normaal open gedaan. Dat gebeurt bij daglicht meestal door de vrouw, bij duisternis is dat de man en als die lang weg blijft komt de vrouw een kijkje nemen. Zo gaat het meestal maar nu was het nog niet donker en zag ik een gordijn een beetje opzij schuiven.
Even later ging de deur toch open. Nou ja open, op een kier.
'Wat mot je?' snauwde iemand me toe.
Wat? Zo snauwen? Dat kan ik ook.
'Ik wil graag worden uitgenodigd om binnen te komen. Dan wil ik graag dat U me vraagt te gaan zitten EN ik wil graag horen of ik suiker en melk bij de koffie gebruik, wat ik overigens niet doe, en vervolgens wil ik praten.'
'Je ben gek. Opdonderen jij. Laat me met rust.'
'Ik denk het niet. Ik donder niet op en pleeg geen huisvrede breuk. Dus ik kan hier nog lang staan.
En of ik gek ben? Een beetje zonderling misschien' en ik zette mijn voet tussen de deur. Zo bleef ik staan en gaf geen krimp, hoe hard hij ook tegen de deur drukte.
Uiteindelijk deed hij open, een andere keus was er niet.
KONING ZELF
De aanblik van de grote vedette, het besef oog in oog te staan met Koning himself (the one and only) deed meteen wat zelfvertrouwen uit me wegvloeien.
Maar ook hij veranderde meteen.
'Jeetje' reageerde hij. 'Ben jij het? Had dat meteen gezegd.'
'Maar je vroeg niet wie ik was en ik wist niet of je me kende.'
'Natuurlijk ken ik je. Wat aardig, Kom je voor de krant?'
Ik knikte.
'Eindelijk erkenning', zuchtte hij. 'Als je de pers geen geld toesteekt krijg je niet gauw publiciteit he?' Ik antwoordde niet en keek om me heen. Overal bekers en trofee'n. Ik floot bewonderend tussen de tanden.
'Prachtig he?'
Ik knikte. 'Je ziet zo dat U niet de eerste de beste bent, meneer.'
'Vind je?' kraaide hij.
Ik voelde dat het tussen ons klikte en dat had ik nodig om mijn bezoek tot een succes te maken, om zijn geheim te ontfutselen.
Inmiddels kreeg ik een kop koffie voorgezet.
'Lekkere koffie?' vroeg zijn vrouw.
Ik probeerde geen gezicht te trekken want die was echt niet te zuipen.
'Heerlijk, even goed als thuis, of misschien wel beter' loog ik. Het effect was desastreus. Ze schonk NOG een kop in.
VERBAASD
'Het lijkt wel of alle bekers van heel de wereld hier verzameld zijn' doorbrak ik de stilte.
'Wat zeg je dat mooi' zei Koning en keek me vriendelijk aan.
Maar daardoor liet ik me niet misleiden. Ik ken meer vriendelijke gezichten waarachter een geslepen boosaardigheid schuil gaat.
Zou hij me uit de droom helpen? Zou ik nu, op deze dag, te weten komen hoe je nationale vluchten zo kon domineren als hij deed?
Ik voelde pareltjes zweet op mijn voorhoofd.
En overal zag ik bekers en trofee'n.
Toen werd mijn aandacht getrokken door een rij ordners tegen de muur.
In de gauwte las ik wat er op stond: 'Uitslagen.' 'Stambomen' 'Kweekboek'.'
Maar wat stond d''r? Op die ordner in de hoek?
Het ontnam me bijna de adem: 'Strikt priv'.
Ik keek naar hem en hij keek naar mij.
En... je voelde het: In deze kamer heerste het intellect, buiten de wanorde.
'Ik heb U altijd bewonderd AS. Uw artikelen zijn zo open.'
'Ik houd van open mensen meneer Koning.'
'Ik ook.'
'Is dat zo? Dan vindt U het vast niet erg dat ik nu heel open tegen U ben?'
'Ga uw gang' zei Koning.
'Ik denk dat er iets is dat je me niet vertelt!'
WEL IETS
Koning nu ge'rriteerd: 'Jongeman, een goed hok, goede duiven en melker zijn! Dat is het en niets anders!'
Niets anders? Hmm. Ik geloof er geen barst van.
Toen keek hij schichtig om zich heen, alsof om te zien of we alleen waren, boog zich voorover, bracht de hand naar de mond, verlaagde zijn stem en zei:
'Iets is er natuurlijk wel.'
'Ik dacht het al,' stamelde ik, 'en mijn tragiek is dat ik zulke dingen snel doorzie' en vervolgens de keel schrapend en met luidere stem:
'En ik wil weten wat dat iets is. Wat U aan de duiven geeft. Dan ben ik meteen weer weg.
Koning stak een sigaar op en blies voldaan de rook in een parkietenkooi. De arme vogeltjes begonnen onmiddellijk amechtig te kechen als oude mannetjes die een pakje zware per dag roken. Hij glimlachte en ging verder.
HET GEHEIM
Nu fluisterde hij zo zacht dat ik hem amper kon verstaan:
'Je moet ze spuiten.'
'En waarmee dan wel?' vroeg ik hoopvol.
Hij schudde mismoedig het hoofd. Werd hij geteisterd door wanhoop vanwege zo veel domheid mijnerzijds?
'Tj, tj, tj,' klakte hij met de tong. 'Jongen, je valt me niet echt mee.'
Kennelijk begon ik hem te vervelen, hij sperde de mond wijd open, geeuwde luid, strekte de benen en sloot de ogen. Ik was sprakeloos.
Zat ik tegenover een genie, of hield hij me voor de gek?
En hij begon te knikkebollen. Had ik daarvoor die lange rit gemaakt?
Maar ik MOEST het weten, wierp een schichtige blik op mijn slapende gastheer en sloop naar de boekenplank.
Ik greep de ordner die al enige tijd door mijn hoofd spookte, die waarop stond 'strikt priv' en opende die.
DE ORDNER WAS LEEG!
Ik keek naar Koning. Hij snurkte. Maar zag ik dat goed?
Had hij een grijns op zijn gezicht?
Ja waarachtig. Ik vloekte en sloop naar buiten.
DE MORAAL
Het geheim van super uitslagen is super duiven beste lezer.
En al die wondermiddelen?
Blijf er af, smijt ze met een grote boog het raam uit. Ze zijn als een zeepbel die uit elkaar spat als je er naar grijpt. Ik ken de liefhebber. Om te presteren heeft hij alles over, maar...
Al die middeltjes om beter te spelen werken als schoenpoets waarmee men tracht vlekken te verwijderen.
Maar is de mens als zodanig niet een bron van ellende voor zichzelf?
Verkoop zalf die rimpels doet verwijderen (met wat foto's van vrouwelijk schoon) of een haargroeimiddel dat 'in Amerika zijn doeltreffendheid heeft bewezen' en succes verzekerd.
Als je wat handig bent kun je de medemens zelfs doen geloven dat zijn potentie verhoogt als hij een geruite pet draagt.
Maar geloof me:
De gelovers in geheimen zijn allemaal op weg naar hetzelfde eindstation:
DE DESILLUSIE !!