Ga direct naar de inhoud.

Rasse uber Alles

Ooit naar een duivendag in Duitsland geweest?

Ik enkele keren. Kwestie van er eens uit te zijn. Geen telefoon, geen F C de Kampioenen, geen krant: een verademing.

Even wennen is het wel.

Want hoewel ik allesbehalve traag pleeg te rijden waan ik me een slak op de Duitse wegen.

De Mercedessen en BMWs vliegen je luid claxonnerend om de oren. Maar een Duitser is wel gedisciplineerd.

Hij houdt afstand, zal nooit links passeren, kortom doet niets dat verboden is.

Behalve dat scheuren dan.

Het is er even hard ingeworteld als de rassenwaan bij de duivenliefhebber.

Maar hier is het ook niet alles.

 

NIET BETER

Een Nederlander die toch al 6 maanden van de twaalf voor de fiscus werkt wordt beschouwd als crimineel als hij in het buitenland een betrouwbare plek zoekt voor zijn met hard werken verdiende spaarcentjes.

Wie zijn geld verbrast, naar de hoeren brengt, wereldreizen maakt enzovoorts heeft nergens last van. Wie zuinig is en spaart wordt door de fiscus gegrepen.

De schijnheiligheid waarmee de overheid miljarden verdient aan accijnzen op benzine, drank en tabak terwijl die anderzijds beweert dat we minder moeten rijden, drinken en roken is zelfs stuitend.

Om nog maar te zwijgen over successierechten: Weinig minder dan een immorele gelegaliseerde vorm van lijkenroof.

Iemand die een horloge steelt van een overledene wordt terecht als crimineel veroordeeld.

De fiscus gaat veel verder.

Treurende families worden door de staat nog eens gepakt.

En die erfenis bestaat doorgaans uit geld en goederen waarover door de overledene al lang belasting is betaald.

Verdedig je je tegen een inbreker dan wordt je geboeid afgevoerd naar een politiecel, de inbreker laat men lopen vanwege toch niets te halen.

Dat is Nederland.

Zelf kreeg ik eens op een volstrekt verlaten weg een boete voor te hard rijden. Ik was een wegpiraat terwijl het enige wat ik wilde was op tijd op mijn werk zijn.

Terug naar onze sport.

 

OOK ANDERS

Duitsers, overigens aardige lui, hebben veelal dezelfde afwijking:

Ze menen geen platte prijs te kunnen winnen als ze niet tegen alle denkbare kwalen kuren of... als ze geen ras onder de pannen hebben. Hij koestert zijn ras als de Nederlander zijn uitkering.

Dat dringt pas goed tot je door na een bezoek aan duivendagen daar.

Best arriveer je rond het middaguur. Dan heb je geen probleem de plaats van gebeuren te vinden want je aandacht wordt getrokken door hordes liefhebbers die gepakt en gezakt op weg naar huis zijn.

Gebukt onder het gewicht van tassen vol medicijnen en aanverwanten zwalken ze als dronkelappen moeizaam voort.

Ziet U er een die zich fris en monter voortbeweegt zonder bagage dan mag U aannemen te maken te hebben met een zeldzame speling van de natuur.

Duitse sportvrienden die het drinkwater niet veelvuldig verontreinigen met medicijnen, vitamines, conditie- en ontsmettingsmiddelen zijn uitzonderingen.

Dat onverwoestbaar geloof in medicijnen krijg je er, tot grote vreugde van de fabrikanten uiteraard, nooit meer uit. Dat de verkoop lucratief moet zijn merk je aan de enorme kosten die worden gemaakt.

Want uiteraard zijn die peperdure folders en advertenties in de prijs inbegrepen.

 

VURIG GEBED

De aanblik van honderden stands omringd door talloze mensen op een manifestatie is verbijsterend.

Eens was ik er getuige van hoe zo'n standhouder vurig zijn waar stond aan te prijzen, ontelbare flesjes en potjes met duistere inhoud voor zich uitgestald.

De rui, de kweek, duiven die niet meer bevruchtten, je kon het zo gek niet bedenken of hij had er iets voor.

Hij deed zijn werk prima want constant was hij omringd door een schare belangstellenden die hij binnen de kortste keren wist om te toveren in kooplustigen.

Hij zag het voldaan aan en begon nog harder te krijsen.

Ik bad vurig dat hij niet zou ontploffen want dan zou er een abrupt einde komen aan deze komische vertoning.

Zelfs kamergrote posters met adembenemend vrouwelijk schoon met parelwitte tanden, diep uitgesneden decollet's en zwoele lach werden in de ring geworpen. En of het werkte!

 

INTRIEST

Als je met beide voeten in de sport staat besef je pas hoe intriest het allemaal is.

Want hoe is dit alles te rijmen met die talloze liefhebbers (en prijs de hemel dat je tegen sommige niet speelt) die succesvol zijn zonder ras of flesje?

Als vrolijke ongecompliceerde padvinders trekken die door het woud van ons geloof in bijzaken, een spoor van verwarring achterlatend: 'Hoe kan dat nu?'

Ze geven geen geld aan duiven, kennen geen termen als herpes, resistentie, compensatiekweek enzovoorts maar vliegen wel de sterren van de hemel.

Zoals die streekgenoot. Speelt sinds mensenheugenis goed en onlangs gaf hij 'zijn geheim' prijs.

Je moet goede hebben! Zijn ze ziek dan naar de dierenarts. Zijn ze niet ziek maar presteren ze niet naar de poelier! De rest is larie!

 

OPIUM

Ras is opium voor buitenlanders, de promotors ervan makelaars in luchtkastelen.

Want hoeveel rasduiven verloochenen elk weekend niet opnieuw hun afkomst als het op presteren aankomt en worden volledig zoek gevlogen door naamloze en rasloze medekampers?

Dat ik in Duitsland in gesprek raakte met sportgenoten kon natuurlijk niet uitblijven.

Of ik goede had werd me gevraagd.

'Je moet hier eens een Hollander of Belg zoeken die geen goede heeft' zei ik.

Die opmerking leek van mijn bezoek een sprankelend succes te maken. De volgende vraag was immers hoeveel ik voor duiven vroeg.

Gretig noemde ik de prijs. 'Und welche Rasse' ik had?

'Ach, dasz ist doch alles Kwatsch' knalde ik terug.

Dit was voor een van hen teken een aantal duivenfoto's voor de dag te toveren.

Een serie met alleen rode duiven: Zijn 'alte Bricouxstam', een reeks blauwe duiven moesten zijn 'Janssens' voorstellen, allemaal 'Einzucht zum alten Merckx', en zijn laatste troef waren donkere duiven.

'Horemans.'

Hij had er steeds zorgvuldig voor gewaakt die zo 'rein' mogelijk te houden.

Ik had er niet van terug, feliciteerde hem allerhartelijkst, maar in mijn 'rasloze' duiven leek hij niet meer ge'nteresseerd.

Ik liep langs de onmetelijke rijen duiven, bij elk ervan hing een kaartje:

'Rasse Janssen,' 'Rasse Aarden,' 'Rasse Huyskens van Riel' enzovoorts. Ik werd er niet goed van.

Maar als ze dachten dat ik alleen maar een grote bek had hadden ze het mis.

 

TEGENGAS

Ik had namelijk ook foto's van mijn duiven en daarmee zou ik ze 's avonds een poepie laten ruiken.

Ik zat aan tafel met lui waarvan de een me al rijker leek dan de ander, rook mijn kans en smeet uitbundig wat foto's op tafel.

Of ik er wat meer over kon vertellen?

'Natuurlijk', kraaide ik (op die vraag zat ik juist te wachten) en haalde mijn sterkste troeven voor de dag: Een pak uitslagen, zorgvuldig geselecteerd, dat wil zeggen de beste van de laatste 30 jaar.

Als ze daar van terug hadden wist ik het niet meer!

Even werd het stil.

Toen deed de grootste rondjesgever zijn mond open.

'Aber Herr Sjaarlakens, Welche RASSE haben Sie?

Twee sigaretten later zat ik in mijn auto. Richting Nederland.

 

NEDERLAND!

Terug op vaderlandse bodem merk je direct. Muren bespoten met wat men hier vrije expressie noemt. Straten vol hondenpoep, kapotgeslagen telefooncellen. Vrachtwagens die je van de weg drukken, automobilisten die nijdig tegen het eigen voorhoofd tikken om ten teken dat jij gek bent, verkoop van drugs onder het toeziend oog van de politie.

Junks die je auto half vernielen om een radio van 100 euro te bemachtigen en die men weer laat gaan.

Kan niet missen: Terug in Nederland.

Thuis bleken de duiven nog in leven ondanks dat ze al een tijd geen medicijnen of vitamines hadden gekregen en ik greep de krant.

'Zware crimineel vrijgelaten wegens procedurefouten.' 'Voetbalsupporters vernielden trein, geen arrestaties!'

En toen de telefoon.

 

ONTREDDERD

Een Duitser die een foto van mijn '033' had.

Of ik wat meer over die duif kon vertellen.

Enthousiast begon ik: Drie eerste prijzen, vijf tweede, en...

'Alles klar, Herr Sjaarlakens', onderbrak hij me, 'aber welche Rasse ist es?'

Ontredderd greep ik naar de jeneverfles.