Ook dat nog 2
Voor velen is duivensport een prima verzet omdat je er een heel jaar mee bezig bent.
De vluchten staan centraal maar krap twee maanden later wordt al aan winterkweek gedacht.
Voor anderen heeft duivensport juist als nadeel dat je een heel jaar gebonden bent.
Een hoofdstuk apart vormen de kampioenendagen.
Ze horen er bij, in alle sporten worden kampioenen gehuldigd, maar in duivensport zijn er zoveel dat men steeds meer moeite heeft volk te krijgen.
Soms vindt men daar iets op: Winnaars dienen prijzen persoonlijk af te halen.
Ik vind die dagen een crime, niet te verteren oubollige kost.
VASTGEROEST
Het scenario is zowat overal hetzelfde: Plichtmatig en voorspelbaar.
Een openingswoord door de voorzitter en als het even kan ook nog een toespraak door een van de notabelen van het dorp.
Vaak komt iemand nog een dankwoord uitspreken voor geld dat wordt afgedragen voor een goed doel en vervolgens wordt een eindeloze reeks kampioenen gehuldigd.
Men begint met de laatste en na een eeuwigheid is de algemene kampioen aan de beurt.
Al die kleine, gewone en grote kampioenen druk je immers niet zo maar een beker in handen, daar hoort een passend woord bij.
Want de derde kampioen vitesse is mogelijk even trots als de man die jaar in jaar uit Algemeen kampioen wordt.
Toch interesseert het weinigen wat de voorzitter al die kampioenen te vertellen heeft wat ook blijkt uit diens herhaald verzoek om stilte.
En dan zwijgen we nog maar over de meegekomen vrouwen.
Zulke dagen kosten ook geld maar daar is iets op gevonden. Een bonnenverkoop, loterij of beide.
BONNENVERKOOP
De bonnenverkoop is vaak even saai als de huldiging van de kampioenen.
Soms ook een g'nante bedoening.
Vrienden kopen van vrienden, tafelgenoten van tafelgenoten.
Van enig verband tussen de prestaties van de liefhebber en het bedrag dat voor diens bon wordt betaald is vaak totaal geen sprake.
De bon van dezelfde man gaat hier 50 euro, elders 300.
Zon bonnenverkoop duurt soms ook zo lang dat de man achter de microfoon door zijn goedbedoeld geschreeuw de zaal, amper hersteld van die reeks kampioenen die werd gehuldigd, opnieuw de mond doet open sperren van verveling.
Vooral weer de vrouwen.
Die hebben al dikwijls op hun horloge gekeken maar van naar huis gaan kan nog geen sprake zijn.
Op tafel liggen immers stapels loten en de loterij is het slotstuk om te voorkomen dat mensen voortijdig naar huis gaan.
LOTERIJ
Om de loten te trekken wordt veelal een beroep gedaan op wat appetijtelijk vrouwelijk schoon van rond de 18.
Blozend als een sterappeltje graait ze in de emmer en heeft het niet meer als al snel de zaal luidkeels begint te roepen:
Schuddeeee, schuddeeee.
Eindelijk het laatste lot. De microfoonman voelt het moment gekomen het geheel een element van spanning te geven want nu komt de fiets.
De winnaar krijgt een plichtmatig applaus en ook afgunstige blikken van waarom hij.
Een aantal lege stoelen later dankt de voorzitter de nog aanwezigen voor hun massale opkomst, hij vond het weer geslaagd en is vooral verheugd over de opkomst van zoveel vrouwen die zo belangrijk zijn voor de sport.
De brave borst heeft er geen erg in dat degenen die zijn overgebleven al lang op scherp staan. Richting huis.
Velen weten het zeker. Dit was de laatste keer dat ze zich lieten vangen.
BEZINNING
Een vertrouwd beeld is ook de verslaggever van een of andere krant. Achter wat gratis consumptiebonnen maakt hij ijverig notities en je kunt er vergif op innemen dat zijn verslag lovend zal zijn.
De werkelijkheid is dat veel vieringen aftakelen.
Sommigen kennen de gevoelens van de mensen die verveeld achter eindeloze rijen bierglazen zaten en van de meegekomen vrouwen die vaak niet beter weten te doen dan te kijken wie bij wie zit en wie wat aan heeft.
Maar hoe wil je het anders? vragen ze zich af.
Toch k'n het anders.
Er zijn plaatsen waar men aan klantenbinding doet. Waar men er wel in slaagt van zon dag een happening te maken waarvan liefhebbers en vrouwen niet verzuchten ook dat nog.
Die mensen verdienen een compliment.
ANDERS
Zoals ook die bestuurders lof verdienen die een periodiek uitgeven.
Buiten duivensport is dat gewoon. Kwestie van mensen er bij te houden.
Dat kan een soort jaarboek zijn, een kampioenenboek, of kwartaalblad.
Zon boekje dat je bewaart met daarin aandacht voor duiven en liefhebbers die presteerden.
Je ziet ze in die streken waar duivensport niet achteruitholt.
SFEER
Waar het om gaat is sfeer.
Die doet voetballers beter voetballen, schoolkinderen beter opletten, mannen bij de vrouw blijven en... liefhebbers liefhebber.
Van vroeger herinner ik me de sfeer in mijn dorp.
De weekends, de kampioenendagen en zelfs vergaderingen, daar zag je naar uit.
Op vliegdagen was iedereen al vroeg uit de veren en na de vroegmis schoolde men samen voor de kerk en men maakte prognoses voor de vlucht van die dag.
De een tipte op Piet, de ander op Klaas en een derde meende dat het nu zijn beurt wel eens kon zijn.
Liefhebbers die 75 duiven inkorfden waren er (nog) niet en duivensport leefde. Mooie tijden waren dat.
OOSTENRIJKERS
Ik kwam tot dit artikel door die bus Oostenrijkers. Het land telt 600 liefhebbers en ik schat de gemiddelde leeftijd zon kwarteeuw jonger dan hier.
Trots vertelden ze over hun clublokaal, zelf gebouwd en als de duiven van de vlucht kwamen belde iedereen iedereen.
Dit uitstapje was de afsluiting van het seizoen en de hele club was paraat, 26 man.
Enkele jaren terug waren dat er 17!
Duivensport niet van deze tijd?
Dat ligt dan kennelijk niet aan duivensport zelf.
Er zijn ook nog duivendagen met volle zalen.
Maar daar zijn mannen die de kar trekken, die dat fraaie jaarboek in elkaar zetten, sponsors strikken.
TOT SLOT
Eens was ik op een kampioenendag waar 28 lui moesten worden gehuldigd.
Ik zat met de voortdurende angst dat, voordat de laatste aan de beurt was, die al een duik in het publiek genomen had.
Stage-diving noemen ze dat.
Van belang is dus SFEER en die moet beginnen aan de basis. Daar moet het goed zitten.
De KBDB of NPO kunnen daar niet voor zorgen, dat moeten we zelf doen en onze regionale bestuurders.
Prijs je gelukkig als je zulke bestuurders hebt.
En geef ze af en toe een compliment in plaats van ze steeds weer af te zeiken.