Handig te weten 2
Tientallen jaren lang was ik zo bezeten van duiven dat ze me uit mijn slaap hielden.
Op vliegdagen was ik extreem vroeg wakker en maandag dacht ik al aan het weekend dat volgde.
Dag en nacht was ik met duiven bezig.
Hielden anderen zich bezig met schaapjes tellen als ze slecht in slaap konden komen, ik had een andere methode.
Ik probeerde me voor de geest te halen welke duif in welke bak zat.
Ik probeerde me de ringnummers te herinneren en als ik die had begon ik vooraan met de afstamming. Sliep ik dan nog niet dan kwamen de duivinnen aan de beurt of begon ik, als het najaar was, de duiven te koppelen.
Man, wat heb ik half slapend, half wakker veel koppels samen gesteld waaruit de kampioenen moesten rollen.
Maar ik werd makkelijker in die dingen, veel makkelijker.
Sinds enkele jaren is het hier vrij paren en dat leverde me niet meer slechte duiven op en ook niet meer goede.
Ik zou het ook niet meer kunnen om van elke bak ongezien zo te zeggen welke duiven daar in huizen met hun partners.
Nu gebeurt het me ook dat mijn vrouw me op vliegdagen moet wekken of de duiven zouden me verrassen.
Van knijpringen kan je veel gemak hebben
KNIJPRINGEN
Ben ik de enige zijn die zich soms afvraagt 'in welke bak zit jij ook alweer?'
Of 'met welke duivin is die doffer gvd nu weer gepaard?'
Geloof ik niets van.
Vooral als je kweekduiven van partner wisselt kan je met die vragen zitten.
En nog meer als je bijna alleen blauw hebt zoals ik.
Ik heb dat heel simpel opgelost.
Elk koppel krijgt aan aparte kleur knijpring om en zo'n ring bevestig ook in de bak waar dat koppel huist.
Dus van koppel 1 krijgen zowel doffer als duivin pakweg een blauwe knijpring.
Zo'n blauwe ring hangt ook in de bak.
Van een ander koppel krijgen beide een gele knijpring en van weer een ander koppel een rode enzovoorts.
Niet alleen handig als je veel duiven hebt van dezelfde kleur maar ook als je de verzorging even aan anderen over moet laten.
Heb je er zoveel dat je vreest kleuren te kort te komen?
Dan kan je 2 knijpringen omdoen of eventueel om de andere poot.
Ik heb er enorm veel gemak van.
RESERVE HOKKEN
Vooral in deze tijd, als mensen gaan koppelen, is het handig als je een of 2 hokjes leeg hebt staan.
Zelfs al doe je aan vrij paren, en met de vliegers doen er dat velen, dan zijn er altijd wel koppels die elkaar niet zien zitten.
Dan biedt een leeg hok uitkomst.
Er eerst de doffer in zetten, liefst een tijdje half bak, vervolgens de duivin en meestal is het dan zo gepiept en kan je ze terug op het hok zetten.
PAKKEN
Ooit was ik bij een liefhebber die naar eigen zeggen een kampioen zou zijn als zijn duiven niet zo rotslecht binnen kwamen.
Hij vroeg zich af of het aan het hok lag.
Ja, het ligt altijd ergens aan, nooit aan je zelf, dacht ik.
Ik heb in de stad al hokken gezien waar de duiven zo'n moeilijke val moesten maken dat je niet begreep hoe ze dat konden.
En zijn hok stond nota bene op de vlakte.
Ik adviseerde hem telkens als hij de duiven binnen riep eerst wat eten in het hok te gooien en dan pal onder de valplank te gaan staan.
Op die valplank moest hij wat grit, pinda's en snoep leggen.
Als de meeste binnen waren en hun kropje hadden gevuld moest hij de voerbak wegnemen en niet meer naar de buiten zitters omkijken.
En ze zeker niet alsnog eten geven als ze later binnen kwamen.
Dan zou je ze nog belonen voor hun slecht gedrag ook en dat is helemaal verkeerd.
'Duiven moeten zich vuugen' zei Adriaan Janssen altijd.
Bij de man was veel mis.
Hij wilde me wat piepers laten zien en meteen toen hij de deur van het hok opende stoven er in panische angst een aantal het hok uit.
Hij het raam dicht maar toen begon het pas.
Ik hoorde binnen een hels kabaal en zag door de deurspleet de pluimen rond vliegen. Ze vormden het levende bewijs van de onkunde van de man.
'Zou het aan het hok liggen?' Getver.
Toen kwam hij triomfantelijk met een jong in handen buiten.
Ja, zo werkt het natuurlijk niet.
ANDERS
In de tijd dat ikzelf het jonge duivenspel zowat tot kunst had verheven zat ik uren per dag op de hokken.
En telkens als ik het hok betrad legde ik wat snoep, pinda's en grit in de schabjes.
Duiven zijn slim want wat leerden ze dat gauw.
Als ik mijn hand naar zo'n vakje uitstrekte vloog er meteen een duif op af want die wist wat die hand voor hem betekende.
Hoe anders is dat bij sommige anderen.
Hun handen zijn als de mijne maar als zij die uitsteken vliegen de duiven alle kanten uit.
Met veel moeite, soms tussen de benen of tegen het raam, slaagt men er dan in er een te pakken, soms bij de vleugel of poten, maar hij heeft alle krediet verspeeld, alle vertrouwen bij de duif verloren.
En die terug winnen is heel heel moeilijk.
Hoe kan je van zulke jongen verwachten dat die binnenstormen na de vlucht?
Dan zijn er de mensen die er tegen opzien de duiven te lappen omdat ze die eerst moeten pakken.
Heel lang geleden zag ik ooit bij Engels dat die in een mum van tijd enkele manden vol geladen had.
Hoe doe je dat?
Je kan ze leren in de mand lopen maar nog simpeler is de hokken donker maken.
Daarom zou voor het raam van elk jonge duivenhok een gordijn moeten hangen.
Dan wordt jongen pakken een fluitje van een cent.
VAST HOUDEN EN LOS LATEN
Soms zie je ook hoe stuntelig sommigen een duif vast houden en die vervolgens plomp uit handen laten vallen.
Iemand die dat bij mijn duiven doet krijgt geen tweede meer in handen, ook al krijg ik medelijden met duif en melker.
Kennelijk beseffen ze niet wat een enorme inspanning het van de duif vergt om netjes op de poten terecht te komen.
Best laat je ze rustig uit handen vliegen ter hoogte van hun zitplaats.
Veel in dit leven is een kwestie van vertrouwen.
Dat geldt ook voor mensen en hun duiven.
En eenmaal je krediet verspeeld is het heel moeilijk dat terug te winnen.
Dat geldt OOK voor mensen en duiven.
Dat je er al vroeg mee moet beginnen een goede band te scheppen moge duidelijk zijn. Zoals met mensenkinderen.
Eigenlijk zou je elke duif met EEN rustige beweging en met EEN hand moeten kunnen pakken.
Waar ik ook niet tegen kan?
Bekken trekkers. Ik kijk zelf zelden of nooit in de bek en kan dat ook niet hebben van anderen.
Trouwens wat is er aan duiven te zien?
Hetgeen waar we naar zoeken is onzichtbaar, hoewel dient gezegd dat mensen als Leo Heremans of dierenarts Marien nooit op mijn hok zouden mogen kiezen.