Blackpool
Blackpool en nog wat.
Ik was in Blackpool, samen met 40.000 (?) anderen. Althans dat kon je lezen.
40.000 zal wel overdreven zijn maar de helft is nog veel.
En waar veel mensen samen komen ruiken andere geld.
Die 'andere' hadden in Blackpool 'een boodschap' en als je zag wat ze beloofden werd je vertederd door zo veel menslievendheid.
Nou ja, 'menslievendheid?'
Hun wondermiddelen waren verpakt in mooie woorden maar de bedoeling was: Zakken vullen.
MEDICIJNEN
Ik speel te lang te goed om 'de geheimen die de kampioenen lang verzwegen maar nu eindelijk prijsgeven' serieus te nemen.
En dan is het in Engeland nog heilig vergeleken met Duitsland weten mensen die daar ooit een 'duivendag' bezochten.
Pillendraaiers worden geacht de duiven te beschermen maar wie beschermt de duiven tegen pillendraaiers?
Stof voor dit artikel kreeg ik in mijn tuin.
Ik was de kwelbuis ontvlucht omdat daarop toch alleen maar ellende te zien was.
- Isra'l had Hezbollah weer maar eens bestookt met de groeten aan hun vrouwen, kinderen en buren want zo goed blijken hun precisiebommen nu ook weer niet.
- Iemand die een dief zijn winkel uitjoeg kon zelf de gevangenis in.
- En meer van dat.
Ik werd alles zo beu dat ik het huis uit vluchtte, de tuin in.
En nadat ik de eerste mug van het seizoen had ge'limineerd, nestelde ik me in een luie stoel onder enkele dennennomen.
ONVOORSTELBAAR
Die bomen waren door een paar houtduiven uitverkoren als vaste woon- en verblijfplaats en ze sleepten de godganse dag takjes aan.
Ik verbaasde me over hun gezondheid.
Ik heb ook mijn duiven meestal gezond maar niet altijd zo strak en glanzend als die houtduiven; in hun gevederte kon je je bijna spiegelen. Hun jongen groeiden als de spreekwoordelijke kool en je zou je af kunnen vragen of dat vreemd is of juist niet.
Ze overleefden winters waarin dagen amper iets te eten of te drinken was.
Vitamines, thee, ge'xpandeerde korrel, elektrolyten, biergist, mineralen, kruiden of plantenextracten van de maagdelijke wouden van Brazili' hebben ze moeten 'missen' en moesten zich redden waarmee ze zich redden konden.
En ze hebben die winters niet alleen overleefd, ze zijn daar niet verzwakt uitgekomen, het tegendeel lijkt waar.
Ik denk aan mensen die steeds weer aan de klaagmuur staan vanwege Coli, dikke koppen enzovoorts terwijl hun duiven toch alles krijgen wat ze 'moeten' krijgen.
Ruimengeling in de ruitijd, wintermengeling in de winter, kweekmengeling als ze jongen azen, op tijd een vitaminestoot en gekuurd en ge'nt tegen alles en nog wat.
En toch zijn het niet de houtduiven maar postduiven die kwetsbaar lijken voor alle kwalen van Egypte.
Dienaangaande een anekdote en' nog echt gebeurd ook.
DIE NIET!
Bij iemand die ooit enorm presteerde lukt het van geen kanten meer.
Hij heeft er zich al mee verzoend dat hij presteren als vroeger kan vergeten en' hij weet waarom.
'Door mos op het dak. De duiven kunnen er niet afblijven en dan kun je het vergeten.'
Ik vroeg hoe lang dat mos daar lag.
'Altijd al' zei die.
Ik vroeg of de duiven daar vroeger ook van pikten.
Dat was inderdaad zo.
'Ook in de tijd van je Blauwe en je Goede Witpen?' vroeg ik.
Ook toen ja.
'En deden die Blauwe en die Witpen daar niet aan mee?' vroeg ik weer.
De man begreep wat ik wilde zeggen. Die Blauwe en de Witpen waren klasbakken zoals hij die niet meer heeft.
De pijnlijke waarheid is dat 'niet lukken' meestal een kwestie is van slechte duiven.
Op papier zijn ze misschien veelbelovend maar als ze niets waard zijn zijn ze niets waard, ondanks een adembenemende pedigree.
Met zulke duiven mag je hemel en aarde bewegen, er komt niets van terecht en dan gaat men twijfelen. Aan de hokken, aan het voer, aan mos op het dak en op den duur aan zichzelf.
GOEDE!
Weinigen die het met zo veel woorden durven bekennen maar duivensport is vooral een kwestie van kunnen en niet kunnen.
Waarom doen 3 duiven het wel en 20 niet?
Heel simpel.
Omdat die 20 klasse of gezondheid missen, meestal beide.
Wat je in zulke gevallen moet doen?
De goede houden en de rest snel heel ver wegbrengen.
Waar ze van afstammen telt niet.
Ga zeker niet knoeien als enkele duiven wel presteren en het gros niet.
Sommige menen hun successen te danken te hebben aan een geheim.
Tot het moment komt dat ze de goede niet meer hebben en het geheim nog wel.
Het moment van de grote vertwijfeling, de wanhoop en totale ontnuchtering.
KUNST?
Goede kweken zou een kunst zijn en voor sommige een fluitje van een cent.
Hoe kan je praten van 'kunst' als zelfs de grootste kampioen elk jaar weer ompaart?
Oosterlingen praten over 'Golden couples'.
Ach was het maar zo simpel.
Ik zou alles over hebben voor zo'n koppel, de andere ruimen, uit dat ene koppel volop kweken en wie zou me wat doen?
Kortom, als het van geen kanten wil lukken besteed liever wat centen aan duiven dan aan al die rommel; dat geld ben je zeker kwijt.
' Ad Schaerlaeckens